Ik had het misschien nog niet eerder vermeld, maar ik heb een fameuze weak spot voor Frankrijk. Het land bracht me niet alleen op het spoor van de liefde, het is eveneens een bron van fantastische verhalen die zijn gelijke niet kent. Jawel, ieder land ter wereld heeft zijn dosis legendes en volksvertelsels, maar Frankrijk moet zowat de hoogste concentratie hiervan hebben. Letterlijk iedere straat of wijk heeft wel één of andere urban legend die, soms wel soms niet, het dagelijkse leven beheerst. Het is dan ook filteren tussen de massale toestroom om er de echt pittige uit te kunnen halen. Eentje die recentelijk in het oog sprong was de legende van Fort Lapin, een legende die meerdere malen de mainstream media haalde. Meer dan voldoende reden dus om onze stevige schoenen aan te trekken en op onderzoek te trekken.
Nederland is vlak, vlakker dan vlak, zo plat als een pannenkoek. Wielerwedstrijden zijn eigenlijk permanente tijdritten en klimmen is iets wat je doet wanneer je een verkeersdrempel oprijdt. Nederland is dan ook niet meteen het land waarbij je gaat denken aan valleien, grotten, tunnels en klauterpartijen waar geen einde aan lijkt te komen. Toch beschikt Nederland over zo een streek. Niet groot, goed verborgen en een heuse vrijhaven voor urban artists die ver van de bewoonde wereld (en vooral diep ONDER diezelfde wereld) schitterende kunstwerken scheppen.
Het woord bootleggers wordt nagenoeg automatisch gelinkt aan Amerika, de periode van de drooglegging en een bende rednecks met weelderige nektapijten waarbij het voortplanten binnen de eigen familie zowat de norm is. Mensen die genieten van een heerlijke bokaal moonshine, waarvan je OF ladderzat OF blind wordt en drankjes die worden gebrouwen in geheime kamers of diep in de bossen, om zo uit het oog van de belastingen te blijven. Maar in tegenstelling tot wat we veronderstellen zijn bootleggers geen typisch Amerikaans fenomeen. Neen, we konden (ik spreek in de verleden tijd, want met de steeds dalende prijzen van alcohol lijkt het me onwaarschijnlijk dat we de dag van vandaag nog gaan investeren in illegale stokerijen) die ook veel dichter bij huis vinden, aan onze kant van de oceaan. We volgen het spoor van vooroorlogse, Franse bootleggers.
Wie dacht dat we na het einde van de 2de Wereldoorlog zowat klaar waren met wereldconflicten, kon na de val van Berlijn de feesttoeters en confettis terug opbergen. Het uitroeien van het Nazi-kwaad liet een leegte achter, een leegte die werd opgevuld door de grootste naties ter wereld die er lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan. De ultieme macho-showoff tussen de monsterlijke kapitalisten en de wrede commies en een dickswing contest waar penis en ballen werden vervangen door raketten en een permanente nucleaire dreiging. De Koude Oorlog was een feit en de wereld viel van de ene dreiging in de andere. Hoewel voor vele Westerlingen de Koude Oorlog niet meer dan een leuke gimmick was, met een gigantische muur die Berlijn in 2 delen had gesplitst, was de dreiging echter wel reëel. Veel reëler dan we eigenlijk hadden kunnen denken. Kom met ons mee naar de verborgen wereld van Vogelsang.
Wereldoorlog 2 is zonder enige twijfel de meest donkere periode uit de geschiedenis van het jonge Europa. Een periode waar veel menselijk (en vermijdbaar) leed het gevolg was van de beslissingen van een maniakale en megalomane gek en een periode waar superlatieven de norm waren .. vooral op gebied van genocide en dood. Over het hoe en waarom van deze periode is de laatste inkt nog niet gevloeid, maar het eerste grootschalige gebruik van propaganda ligt ontegensprekelijk aan de bron van deze jaren van verderf. Propaganda en het verheerlijken van 1 personage staat ook gelijk aan het ontstaan van letterlijk ontelbare legendes, mysteries en mythen. Hitler was voor vele Duitsers een bijna goddelijke verschijning die de vijand enkel en alleen met zijn ogen kon onderdrukken. Vele naslagwerken spreken zelfs over Nazi experimenten met het occulte in een poging supersoldaten te ontwikkelen. Maar 1 verhaal steekt met kop en schouders boven de rest uit : de verdwenen trein met de Nazi-schat !
Een degelijke legende bestaat, voor ons toch, altijd uit 3 delen : de oorsprong, de legende zelf en het gevolg. Of we geloof hechten aan de legende of het verhaal is 1 iets, maar op zoek gaan naar de oorsprong van diezelfde verhalen is vaak avontuurlijker dan de legende en het gevolg zelf. Ongeacht hoe fantastisch en onmogelijk vele van die vertelsels vaak klinken, bevat de oorsprong steeds een vorm van waarheid en het vinden van die waarheid is hetgeen ons drijft. Want wie de oorsprong kent, kan de gevolgen beter gaan plaatsen. De legende van het Beest van Senlis is zo een prachtig voorbeeld. Een voorbeeld van een legende met een macabere oorsprong, een bizarre en onverklaarbare evolutie en een gevolg dat bepaalde gelijkenissen heeft met pure massahysterie …
Spoken, pest, massagraf, sanatorium, … het zijn woorden die niet meteen doen denken aan een dromerige stad als Venetië (of je moet er de pure horror van de miljoenen toeristen bij nemen) maar de termen zijn onlosmakelijk verbonden met de Venetiaanse cultuur en geschiedenis. Het woord Poveglia doet dan bij de gemiddelde mens niet meteen een belletje rinkelen, maar voor menig Venetiaan zorgt de naam alleen er al voor dat er koude rillingen over de rug lopen. De poort naar de hel, the most haunted island in the world, gateway to death, … de synoniemen voor Poveglia zijn even kleurrijk als talrijk en meer dan voldoende voor ons om onze laarzen aan te trekken en geschiedenisboeken aan de realiteit te gaan toetsen.
Tunnels, grotten, gangen en dingen die diep onder de grond liggen .. meer is er niet nodig om het bloed in mijn aderen te laten pompen. Als die dingen dan nog eens gecombineerd worden met een macaber stukje geschiedenis, dan is het helemaal off the hook. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ik ondertussen een vaste bezoeker van Parijs ben geworden. Niet vanwege de bouwwerken, structuren en absolute kut-mentaliteit van de rasechte Parijzenaars … neen … Het zijn de catacomben van Parijs die mijn hart hebben veroverd.
Evolutie, ontwikkeling, evolution, the world 2.0 … Ik ben de eerste om de voortdurende flow van onze maatschappij te gaan omarmen, vooral wanneer het gaat om de digitale technologie. Maar we moeten helaas ook toegeven dat niet iedereen een gezonde manier heeft om met de talrijke ontwikkelingen om te gaan. De jonge generatie (maar per verlenging ook de huidige en misschien wel de vorige generatie ook) gaat soms iets teveel op in deze alomtegenwoordigheid van apps, sites en toepassingen die ons leven eenvoudiger zouden moeten maken. De oude generatie klaagt soms dat jongeren niet meer weten hoe het was om te overleven, hoe het was om creatief te zijn en buiten te spelen .. simpelweg hoe het was om te leven. Maar is dit ook zo ? Is de vooruitgang een absolute belemmering om echt te kunnen leven of biedt diezelfde vooruitgang ook mogelijkheden ten volle van een echt leven te kunnen genieten ? Dat is alvast wat GeoCaching ons belooft !
Wie er vandaag de kranten op nasloeg kon er niet naast kijken. Paul Allen, de medeoprichter van Microsoft, vindt na een zoektocht van maanden en een voorbereiding van een paar jaren, het wrak van de USS Lexington. Het Amerikaanse vliegdekschip werd in 1942, tijdens de oorlog, tot zinken gebracht en overgelaten aan moeder natuur. Jaren later slaagde niemand er echter nog in de exacte locatie van het scheepswrak te lokaliseren en al snel werd het het onderwerp van legendes en toogpraat. Het vinden van het wrak, genesteld en verborgen die op de zeebodem, is niet alleen voor geschiedkundigen een historisch moment. Ook voor amateur schattenjagers en crypto-researchers zijn dergelijke nieuwsberichten feestelijke momenten. Mensen die hun leven besteden aan het zoeken naar het onvindbare worden erg vaak afgestempeld als geschifte marginalen met een teveel aan tijd. Maar zijn schattenjagers per definitie de buitenbeentjes voor dewelke ze worden beschreven ? Of zijn ze echt op zoek naar een tastbaar iets ?