Mater Dolorosa, van klooster tot een militaire gevangenis
Er was een tijd dat je in zowat iedere familie wel iemand had die geroepen werd. Niet om de afwas te doen of om te gaan vechten aan een of ander front maar om het woord van God te gaan verkondigen. We kenden allemaal wel iemand die in het klooster of de abdij terechtkwam om er een vroom bestaan te leiden. Het is ook in die wereld dat de termen ‘tante nonneke’ of ‘nonkel pater’ zijn ontstaan. Tijdens eender welk familiefeest was er geheid iemand van de religieuze wereld aanwezig. Waar het begin 20ste eeuw nog de norm was, verloor de roeping eind diezelfde eeuw erg veel van het elan. Je leven in het teken van God stellen is nu eenmaal niet zo hip meer en het gros van de kloosters en abdijen is op sterven na dood. Eén voor één worden de gebouwen verlaten en verkocht, een lot dat ook voor Mater Dolorosa onvermijdbaar was.
Een lange tijd ging het de Tieltse orde voor de wind. Hun klooster, dan werd opgetrokken in 1905, werd de nieuwe thuisbasis van de Franse zusterorde Passionistinnen. In Frankrijk, nadat de staat de kaart van de secularisatie had getrokken, waren ze niet meer welkom en vonden in België een veilige haven. Gestaag werd het klooster een klein fort, met een stevige muur en een indrukwekkende binnentuin die de zusters van alle comfort moest voorzien. Mater Dolorosa was een feit!
Toen kwamen de Duitsers, twee keer
De solide structuur van het gebouw sprong ook in het oog bij de Duitse bezetters, toen ze in 14-18 België binnenvielen. Ze namen het klooster in beslag, verjaagden er de zusters en bouwden de plaats om tot een gevangenis voor krijgsgevangenen. Tijdens de terugkeer van de Duitsers, toen ze het in 40-45 nog eens probeerden, werd het klooster opnieuw een Duitse basis.
Na de Tweede Wereldoorlog kon de orde van Mater Dolorosa zich verder ontwikkelen en ze bleef gestaag groeien. De zusterorde werd dusdanig populair dat er in 1953 een tweede klooster werd geopend, in Heule. Hun katholieke invloed in West-Vlaanderen groeide op die manier met de orde mee. In de wilde jaren 50 kreeg het klooster zelfs met een overbezetting te kampen. De gebouwen werden voorzien voor 33 zusters maar op hun piek woonden er 56 vrome dames. De modernisering en vooral de evolutie van de maatschappij kreeg echter ook grip op het bestaan van de orde. Van een instroom van nieuwe gelovigen was geen sprake meer en de bestaande zusters werden ouder en ouder. In 2013 werd dan ook een brief geschreven richting Rome, met de vraag of de laatste zusters het klooster mochten verlaten. Ze hadden nood aan gespecialiseerde zorg die enkel in een rusthuis kon worden voorzien.
De deuren van Mater Dolorosa werden definitief gesloten. In de kerk zelf werd, totdat het Vaticaan de ontheiliging goedkeurde, nog dagelijks een misviering gehouden. Ondertussen werden de gebouwen en omliggende gronden verkocht aan een bouwpromotor, die er luxe appartementen gaat neerpoten.
Voor explorers en avonturiers is een waarschuwing misschien op zijn plaats. De site wordt wel degelijk bewaakt en iedere verdachte beweging wordt meteen doorgegeven naar de politiediensten.
Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina. (klik)
