Ons eerste bezoek aan de tunnels van Clairfeuille dateert al van november vorig jaar. Een bezoek dat we niet snel gaan vergeten, zoveel is duidelijk. Er was niet alleen het feit dat we er bevangen werden door een (tot op heden) niet 100% geïdentificeerd gas maar het is ook één van de weinige avonturen geweest waar we met meer vragen dan antwoorden zijn teruggekeerd. Het was ook de eerste keer dat we geconfronteerd werden met een zaak die zo politiek geladen was. Familieleden van de slachtoffers kwamen bij ons terecht, in de hoop dat wij hen antwoorden zouden brengen. Antwoorden op die ene, grote vraag: “Hoe”.
We raden het ten stelligste af. Niet meteen het verhoopte antwoord, maar wel eentje die te verwachten was.
We zijn niet te beroerd om wat risico’s te nemen, maar bevangen worden door iets wat je niet kan zien of aanraken was niet echt iets wat we nog eens wilden herhalen. Bij Belgisch voornaamste dealer van beschermingsproducten gingen we dan ook eerst info inwinnen. Ze zagen ons graag komen, want iedereen staat te trappelen om te helpen in de bescherming tegen iets waarvan je niet eens zeker bent wat het is. Ook het feit dat het niet meteen legaal is en dat we heel erg eventueel
tegen wat politieke huisjes gaan stampen, hielp niet echt in ons pleidooi. Beide heren, uitermate professioneel, keken ons vol ongeloof aan. “Waarom zou je in godsnaam daar opnieuw inkruipen?”. Het is een opmerking die we in de context van Clairfeuille al enkele malen hebben gehoord. Hun advies was dan ook strak, veilig en professioneel: We raden het ten stelligste af. Niet meteen het verhoopte antwoord, maar wel eentje die te verwachten was.
De rit richting Clairfeuille voelde dit keer anders aan. De spanning genre “oh boy, wat gaan we nu weer vinden” werd vervangen door een solide portie zelfbesef. Dit was gevaarlijk, heel wat mensen keken naar ons en we wilden die mensen niet teleurstellen. Het avontuurlijke werd voorbijgestoken door een bijna morele verplichting, het gevoel dat we niet mochten falen.
Bij onze aankomst aan de tunnels werden we meteen al keihard met de neus op de feiten gedrukt: hier waren erg recent werken uitgevoerd. Sporen in de grond en het verse puin dat de 3de ingang afsloot logen er niet om. Tijdens en na onze eerste passage werd het verhaal niet alleen opgepikt door heel wat kanalen, voor ons onderzoek namen we ook contact met de journalisten die er in 95 bij waren. Hadden zij misschien defensie verwittigd? Had het leger onze blog gelezen? Wie zal het zeggen.
De krappe opening die we de eerste keer gebruikt hadden, die was er wel nog, dus we hesen onszelf terug naar binnen. Voorzien van gasmaskers met aangepast rubber trokken we opnieuw de donkere tunnels in. Al snel werd duidelijk waarom er sporen aan de buitenkant te zien waren. Van zodra we in de 3de tunnel terecht kwamen, vonden we er nog resten van ontstekingskabel, boortags en volledige hopen vers puin. Complete secties waren definitief van de rest van het netwerk afgesloten. Het vreemde aan de zaak is dat de afgesloten secties (want die waren er wel, doorheen kleine openingen kon je die zien) NIET op de originele kaarten stonden. Naar het wat, waarom en hoe hadden we ook het raden. De situatie was te instabiel en te gevaarlijk om er te gaan graven. Het vinden van een sterk verhaal is leuk, maar niet bedolven worden onder puin zodat je het kan vertellen is leuker.
De plaats waar de lichamen van de kinderen werden gevonden, die is dan wel weer bereikbaar. Het officiële rapport liegt er niet om: de kinderen maakten een groot vuur en iedereen stierf door CO intoxicatie. Hoewel dit de enige versie is die door de overheid werd weerhouden lijkt ze, althans voor ons stervelingen, totaal geen steek te houden. Niet alleen ontbreekt het verkoolde hout er (maar dat kon nadien verwijderd worden, dus we baseren ons niet echt daarop) maar ook de tunnel is nog steeds mooi wit. Het kalk was onaangeroerd. Wie vuur zegt, zegt rook en wie rook zegt, zegt zwarte aftekening op (vooral) witte muren en plafond. Die zwarte aftekening was er niet, zelfs geen kleine hoeveelheid roet was er te vinden.
Wat er dan wel weer in overvloed aanwezig was, vooral in de bewuste 3de tunnel, was schimmel. De vloer lag bedekt onder een dikke laag kristalwitte schimmel, een geheel dat wat deed terugdenken aan de Alien-films van weleer. Waar kwam de schimmel vandaan, welke schimmel was het en had het iets te maken met het drama? Laat ons bekennen dat we niet echt geneigd waren om het aan te raken of even te proeven, we beperkten ons tot het nemen van foto’s.
Onze 2de trip in het tunnelstelsel duurde alles samen iets meer dan 2 uur en hoewel de teleurstelling enorm was, was er ook plaats voor een vorm van bevestiging. De ouders en familieleden van de 9 dodelijke slachtoffers hebben het waarschijnlijk bij het rechte eind, wanneer ze beweren dat CO NIET aan de bron lag van het drama. Iets wordt er verborgen en “het systeem” doet zijn uiterste best om het nog steeds verborgen te houden. Misschien hoopt men stiekem dat de boel weldra ineen zal zakken, waardoor de hardnekkige vragen dan ook meteen mee worden begraven? Wie zal het zeggen.
Niemand wil vandaag de dag de zwarte piet toegewezen krijgen, voor fouten die bijna 100 jaar geleden zijn gemaakt.
We werden ook al meermaals geconfronteerd met de vraag waarom een overheid zoiets zou doen. Het is de stok waarmee de sceptici graag slaan, er is geen enkele reden waarom een moderne overheid het leven van zijn burgers op spel zou zetten. Dat is ook helemaal correct, op 1 klein detail na: dit zijn resten uit een ander tijdperk. Na beide oorlogen zaten alle getroffen landen met een gigantische hoeveelheid tuig waarmee men niet wist wat men ermee moest aanvangen. Waar België besloot om een groot gat in de bodem van de Noordzee te maken en alles daarin te droppen (wat was me dat een goed idee, het is ondertussen een tikkende tijdbom geworden, waar niemand echt weet hoe men het moet gaan oplossen) werd in Frankrijk voor de beton-methode gekozen. Doorheen het volledige land werden hoeveelheden bommen en ander tuig in sarcofagen geplaatst. Ondertussen weten we ook dat dit slechts uitstel van executie was (cfr Tsjernobyl) maar vanwege lekkage, roest en eenvoudigweg slijtage is het te gevaarlijk geworden om de boel grondig te gaan opkuisen. Niemand wil vandaag de dag de zwarte piet toegewezen krijgen, voor fouten die bijna 100 jaar geleden zijn gemaakt.
Meer foto’s zijn terug te vinden op onze FB pagina. (klik)
