Clairfeuille

Complottheorieën, je kan er boeken over schrijven (hint hint uitgevers). Sommigen zijn echt compleet van de pot gerukt. Groene mannetjes met antennes op het hoofd die de dood van Elvis in scène hebben gezet, om maar een voorbeeld te geven. Anderen zijn dan weer dusdanig mysterieus dat je bijna zou denken dat nog maar praten erover gelijk staat aan een bezoek van enkele mannen, in het zwart gekleed. Helaas is er ook nog een derde categorie, de categorie van levensechte doofpotoperaties, waar mensen echt sterven en regeringen niet eens de moeite nemen om te doen alsof ze de boel niet proberen dicht te dekken. Maak kennis met de tragedie van Clairfeuille.

Voordat we van start gaan met het verhaal zelf, zou ik de nadruk willen leggen op 2 punten. Eerst en vooral is dit één van de weinige blogs die we gaan schrijven op basis van veronderstelllingen en hypotheses. Heel wat experts zijn in deze zaak reeds de revue gepasseerd, maar het leger houdt het been stijf en aanvaard enkel hun eigen conclusie. Officieel is hun conclusie dan ook de enige geldende. Vervolgens kunnen we niet anders dan even stil te staan bij het onnoemelijk leed dat hier aan te pas is gekomen. Het verlies van een kind heelt niet en het verlies van reddingswerkers die, niet wetend wat hen te wachten staat, zonder aarzelen de dood tegemoet stappen is mogelijks nog schrijnender. Ons onderzoek ter plaatse gebeurde dan ook met de grootste vorm van respect die men mogelijk acht.

Het beschikt niet alleen over een fikse kalkbasis maar het ligt ook op alles samen 50 kilometer afstand van hun Steinkohle fabriek. Ver genoeg om uit het zicht van de bommenwerpers te blijven, dicht genoeg om snel onderdelen voor hun V-raketten te kunnen leveren.

Clairfeuille, een gehucht van het Franse dorp Monterolier. Op zich is hiermee alles gezegd. Enkele inwoners, wat kinderen, een tiental koeien en een boerderij. Het leven in Clairfeuille is dusdanig modaal dat zelfs slakken er verveeld raken. Maar dan volgt de oorlog. Oom Fritz en zijn geschifte Nazi-vrienden hebben een bijzondere interesse in Clairfeuille. Het beschikt niet alleen over een fikse kalkbasis maar het ligt ook op alles samen 50 kilometer afstand van hun Steinkohle fabriek. Ver genoeg om uit het zicht van de bommenwerpers te blijven, dicht genoeg om snel onderdelen voor hun V-raketten te kunnen leveren. Russische krijgsgevangen worden er aan de lopende band geleverd en sneuvelen er al even snel. De weinige lokale bewoners weten dat er gegraven wordt, niemand stelt vragen. (want vragen stellen deed je bij de Gestapo belandden, iets wat niet meteen hoog op de to-do-lijst stond) Pas na het einde van de oorlog werd het duidelijk dat de Nazi’s er werkten aan een tunnelcomplex. Het complex werd grondig gescreend door het nieuwe Franse leger en werd na enkele geheime “werken” veilig verklaard. Die werken bestonden uit een paar betonnen blokken die in de tunnels werden geplaatst, om de boel stevig te houden. Dat was toch de officiele verklaring.

Jaren gaan voorbij, de rustige dorpjes blijven hun naam alle eer aandoen. Mocht er een olympische discipline bestaan voor “hier valt geen ene moer te beleven”, dan viel Clairfeuille sowieso in de prijzen. Die tunnels, die waren echter wel een hotspot voor de kinderen uit de streek. De echte durfals trokken diep de tunnels in en wie echt helemaal een baas was .. die durfde het zelfs aan om op de betonnen blokken te tekenen.  Dat was ook de opzet van de 3 kinderen die in 1995 de tunnels in trokken. Toen de kinderen (2 broers en hun vriend) bij valavond nog niet thuis waren, ging de vader van 2 op zoek. Hij trof hun fietsen aan bij de ingang van de tunnels en al mopperend trok hij de duisternis is. Toen ook hij niet terugkeerde, sloeg de moeder en echtgenote alarm. De lokale brandweer werd verwittigd en een speleoloog, die de tunnels als zijn broekzak kende, stelde voor om met gespecialiseerd materiaal op verkenning te gaan. Hij verdween.  Een lid van de lokale brandweer, bestaande uit allemaal gemotiveerde vrijwilligers, gedreven door de wil om de ondertussen 5 verdwenen mensen te vinden, trok ook de tunnels in. Hij keerde niet meer terug. In dergelijke omstandigheden en in dergelijke streken, hoeft het natuurlijk niet te gaan verbazen dat zowat iedereen gemobiliseerd werd. Hier waren levens in nood en actie moest worden ondernomen. De gespecialiseerde brandweereenheden van de buurgemeenten kwamen ter plaatse, net als de Gendarmerie (militaire politie), justitie en de civiele bescherming. Vreemd genoeg kwam ook het leger ter plaatse en toen draaide de zaak volledig dicht.

De zone werd door het leger volledig geïsoleerd en hiervoor werden zelfs tanks ingezet. Niemand kon er nog in en meer nog .. niemand mocht er nog uit. De lokale prefect (vergelijkbaar met onze procureur / onderzoeksrechter) besloot na “advies” van het leger om een direct verbod op verdere reddingswerkzaamheden op te leggen. Defensie moest eerst een zicht op de zaak krijgen. Verschillende journalisten ter plaatse beschreven hoe ze uren aan een stuk explosies hoorden en hoe de militairen ter plaatse de lippen stijf op elkaar hielden. Pas uren later, nadat de militaire activiteiten waren afgelopen, mocht de brandweer opnieuw de tunnels in … dan wel onder strikte controle van defensie. Een ploeg van 3 brandweermannen, allen voorzien van zuurstofapparatuur; trekt de tunnels in. Geen van hen komt er levend terug uit. Een laatste brandweerman probeert nog op eigen houtje zijn collega’s te redden maar ook hij verliest het bewustzijn. Nadien verklaarde hij dat “iets” de rubber van zijn masker deed smelten. Als extra kers op de taart trokken 2 militairen naar de vrouw van die brandweerman, om haar te informeren over het overlijden van haar echtgenoot … terwijl die op intensieve zorgen lag.

Hun rapport is duidelijk. De kinderen maakten een vuur, de rook nam over en iedereen stierf door CO vergiftiging. De apparatuur van de brandweer verdween, net zoals de autopsierapporten en ieder ander mogelijk bewijs.

Het drama komt tot een einde, wanneer gespecialiseerde NBC eenheden ter plaatse komen en de lichamen van 9 mensen uit de tunnels kunnen recupereren. Nog voor het onderzoek kan gestart worden, laat defensie verschillende bommen ontploffen IN de tunnels en worden de ingangen met bulldozers vernietigd. Hun rapport is duidelijk. De kinderen maakten een vuur, de rook nam over en iedereen stierf door CO vergiftiging. De apparatuur van de brandweer verdween, net zoals de autopsierapporten en ieder ander mogelijk bewijs. Alle lichamen werden onder gesloten kist begraven en de enige overlevende van het verhaal werd als “shellshocked” beschreven. Gek geworden dus en niet geloofwaardig.

Sinds die dag voeren de familieleden van de slachtoffers een niet aflatende strijd tegen de overheid en defensie. Ze willen antwoorden. De experts die ze zelf inschakelen krijgen OF geen toegang tot de documenten OF kunnen de tunnels niet in wegens “dicht”. Enkele oppervlaktemetingen toonden waarden van cyanide en chloride aan, maar die werden door defensie als “partijdig en onjuist” beschreven. Historici konden de handen leggen op spionagefoto’s uit de oorlog, die bovenop de tunnels een soort bunkerstructuur toonden. Defensie beschreef die foto’s als vervalst. En dan had je nog de brand. HET argument waarmee het allemaal bewezen was .. de kinderen hadden een brand gesticht in de tunnels.
Experts hebben berekend dat, om de tunnels te kunnen vullen met voldoende CO om dergelijk drama te verwezenlijken, de kinderen het equivalent van de Eiffeltoren in hout zouden moeten hebben verbrand. Lijkt me volledig logisch toch ?

Op zoek naar antwoorden gingen we eerst praten met de mensen in de omliggende dorpen. Niet alleen haalden we daar ettelijke kilo’s krantenartikels, onderzoeksrapporten en getuigenissen … we merkten er ook een intense haat tegenover de regering. De zaak ligt dus nog altijd erg gevoelig.
Nadien was het tijd om de plaats zelf te gaan bekijken. “Onmogelijk om erin te raken, defensie heeft het dicht gedaan” .. maar zoals met alles wat dicht is, zijn openingen niet te vermijden. Met het nodige klauterwerk raken we tot in de buik van de kalkberg en meteen valt ons de aanwezigheid van een doordringende geur op. We volgen de overgebleven “llifelines” van de brandweer. De lijnen waarmee ze bevestigd waren met de buitenwereld. Het is een macabere blik wanneer je het punt ziet waarop ze werden doorgesneden, een pure paniekreactie met fatale gevolgen. Hoe dichter we bij de betonnen platen komen, hoe indringender de geur en hoe moeilijker het wordt om te ademen … totdat ook bij ons de grens wordt bereikt. Braken, ademhalingsproblemen,  desoriëntatie, barstende koppijn en nood .. de nood om zo snel mogelijk de plaats te verlaten.

Medische tests nadien wijzen uit dat we geveld werden door een neurotoxische vergiftiging en dat sporen van cyanide en chloride in ons systeem te vinden waren. We hebben de betonnen platen gezien. Dat waren geen platen maar sarcofagen. Betonnen constructies die ruimtes hermetisch hadden afgesloten. Maar die dingen waren in een absolute rottoestand. Gaten, barsten, complete stukken waren door de tand des tijds aangetast .. net zoals wat ze probeerden te verbergen. De Nazi’s ? Die waren er inderdaad actief … met de constructie van chemische ladingen. Chemische bommen die 50km verder op raketten moesten worden geplaatst om zo richting Engeland te vliegen. De raketten vlogen nooit, maar de ladingen werden gemaakt. Bij het einde van de oorlog lieten de Duitsers alles achter en het Franse leger ? Die sloot alles goed af … zo dachten ze.

Het drama en de doofpotoperatie die erop volgde was het gevolg van verwaarlozing, het afschuiven van schuld en van CO … die dekselse CO.

Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina (klik).
Is het nodig te vermelden dat je onder geen enkel beding dit zelf moet gaan proberen ? Enkele seconden (jawel, je leest het goed, seconden) teveel gas inademen is meer dan voldoende om het niet meer na te vertellen .. don’t be that guy.