Abri Frohmuhle: een waar huzarenstukje!
“On ne passe pas!” Men komt er niet voorbij! De doelstellingen van ‘La ligne Maginot’ waren zowel eenvoudig als aartsmoeilijk: de Duitsers buiten houden. Meer dan eens bezochten we al enkele ouvrages, bouwsels dus van deze beruchte lijn (die uiteindelijk nutteloos bleek) maar nog steeds blijft het ons verbluffen vanwege de loutere omvang van het project. Abri Frohmuhle is een knap voorbeeld van hoe kosten noch moeite werden gespaard om deze ultieme verdedigingsmuur recht te trekken.
Tunnels, tunnels en nog eens tunnels
Bunkers en tunnels bouwen is één ding, ze bemannen is een compleet ander verhaal. De grote bunkers van de Maginotlinie konden tot 1200 manschappen herbergen om de boel draaiende te houden. Net zoals bij iedere andere werkgever konden ook deze militairen van tijd tot tijd genieten van rust en mochten ze hun ondergrondse forten verlaten. Rusten in tijden van oorlog en crisis, dat doe je natuurlijk niet in een boomhut of een tent. Neen, hiervoor werden ondergrondse slaapplaatsen gebouwd, ‘abris’ genaamd. De ingenieurs van de linie teerden hiervoor op vergaarde kennis van de Eerste Wereldoorlog, waar ondergrondse schuil- en slaapplaatsen de normaalste zaak van de wereld waren.
Abri Frohmuhle was zo schuilplaats en was meteen één van de grootsten van zijn soort. (niet DE grootste maar met een verdienstelijke tweede plaats kun je het moeilijk klein gaan noemen) Met man en macht werd aan een rotvaart een gigantisch complex gebouwd recht in de flank van een berg (vandaar de term abri caverne, een grotschuilplaats), met een stevig bewaakte ingang. Meer nog, Frohmuhle had 2 zwaar bewaakte ingangen, elk in de vorm van een bunker en elk voorzien van een mitrailleursnest. Tientallen meters onder de grond werden slaap- en leefvertrekken gebouwd die tot wel 200 mensen konden herbergen, compleet met een industriële keuken voorzien van alle toeters en bellen.
Indrukwekkend maar weinig effectief
Ongeacht het feit dat Frohmuhle werd gebouwd om aan de zwaarste bombardementen te weerstaan, was de plaats geen partij voor de Blitzkrieg. Toen de Nazis Frankrijk wisten te veroveren, konden de aanwezige militairen weinig anders dan zich overgeven. Pas tijdens de bevrijding van Frankrijk speelde de plaats opnieuw een rol van betekenis, toen het verzet het als uitvalsbasis kon gebruiken. Tijdens de vele bombardementen konden ook de streekbewoners er gaan schuilen. In 1972 werd de bunker gedemilitariseerd en verkocht, waarna het geheel in de vergetelheid raakte.
Voor wie de plaats zelf wil gaan bezoeken, hebben we nog een gouden tip. Het is absoluut niet moeilijk om de schuilplaats in te raken al moet je rekening houden met het feit dat het geheel in privé handen is. De afgelopen jaren werd de abri grondig gevandaliseerd, waardoor de eigenaar niet mals is voor wie hij er ter plaatse kan betrappen. De Gendarmerie wordt per definitie verwittigd en die mensen staan vooral bekend vanwege hun totale gebrek aan een gevoel voor humor.
Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina. (klik)
