Nakam: oog om oog, tand om tand!
De holocaust heeft de wereld waarin we leven voor altijd getekend. De grootste genocide uit de moderne, Europese geschiedenis heeft aan meer dan 6 miljoen mensen het leven gekost. Hun enige misdaad: Jood zijn. Toen de Tweede Wereldoorlog ten einde was, raapten overlevers het weinige wat ze nog hadden samen in een poging een nieuw leven op te bouwen. Vergeten wat er was gebeurd was de enige optie die ze nog hadden en hopen dat niemand dit ooit nog mee moest maken. Dat was zo voor toch bijna iedereen want een vijftigtal mensen die de concentratiekampen levend konden verlaten zochten wraak. De Nakam Group wilde op hun beurt 6 miljoen Duitsers gaan vermoorden.
In de nasleep van het mondiale conflict ging veel aandacht naar het heropbouwen van een kapotgeschoten continent en de Nuremberg rechtszaken, waar de Nazi leiders zich moesten gaan verantwoorden. De Joodse overlevers zochten, samen met hun familieleden, naar een manier om wat ooit was terug op te bouwen maar bleven hierbij het liefst van al in de schaduw. Het is in die schaduw dat een vijftigtal overlevers elkaar vonden. Ze konden het niet verkroppen dat ze jaren aan een stuk naar de slachtbank werden gebracht en dat enkele beslissingen van een rechter alleen de Duitse leiders zouden treffen. De soldaten, de politici of de burgers? Allen hadden ze volgens de leden van de Nakam Group (Nakam zijnde Hebreeuws voor ‘wraak’) een verantwoordelijkheid in de genocide en moesten ze boeten. Oog om oog en tand om tand, 6 miljoen Duitsers moesten dood.
1 plan, 2 uitvoeringen
Hun plannen werden angstaanjagend concreet want verschillende leden van de Nakam Group hadden zich als werknemers van de Duitse watermaatschappijen kunnen laten rekruteren. Ze wilden het drinkwater in 4 grote steden vergiftigen, zodat miljoen mensen een gruwelijke dood zouden sterven. Het gif moest uit Palestina komen en daar liep het fout. Tijdens het transport per boot, richting Duitsland, werden de 50 kilogram arsenicum ontdekt en in zee gedumpt. Het gruwelijke plan viel dus letterlijk en figuurlijk in het water.
Toch wilden de leden van de Nakam Group het nog niet opgeven en besloten ze hun pijlen te richten op de voormalige leden van de SS. Tijdens de Nuremberg rechtszaken zaten zowel soldaten als officieren van de SS opgesloten in een kamp dat door de Amerikanen werd bewaakt. Enkele Nakam leden konden zich laten aanwerven als bakker om zodoende duizenden broden, die de gevangen te eten kregen, in te smeren met wederom arsenicum. Het gif, dat dagenlang in flessen onder de planken van de bakkerij verborgen zat, werd op die manier toegediend aan de meer dan 15.000 gevangen. Het effect liet niet lang op zich wachten en duizenden onder hen werden naar het ziekenhuis overgebracht. Tot op heden is het nog steeds onduidelijk hoeveel doden er effectief vielen door die actie. Het Amerikaanse leger weigerde hierover te communiceren, waardoor het voor veel bronnen bij speculatie bleef. Volgens de ene bron stierf niemand, een andere beweert dan weer dan 3000 soldaten het niet meer na konden vertellen.
Na de aanslag wilden enkele leden van Nakam Group nog verder gaan al was er geen eenheid meer binnen de groep. Het gros onder hen trok naar wat uiteindelijk Israël zou worden om er zo een Joodse staat op te richten. Hoewel daar ook geen sluitende bewijzen voor zijn, zijn veel mensen er nog steeds van overtuigd dat enkelen onder hen aan de basis lagen van de latere Mossad-operaties, waarbij voormalige Nazi’s wereldwijd werden opgejaagd en geliquideerd. In de nasleep van de feiten werden 2 leden van de Nakam Group voor de rechter gebracht als terrorist, een zaak die al even snel werd geseponeerd wegens ‘uitzonderlijke omstandigheden’.
