‘Je hebt bunkers en je hebt bunker bunkers’, om een quote van een zelfverklaarde TV realityster te gaan gebruiken. Dat er op en rond Calais duchtig werd gebouwd gedurende de 2de Wereldoorlog, is niet meteen een verrassing, de kustlijn staat vol met betonnen structuren die van Europa een onineembaar fort moesten maken. Batterie Oldenburg maakt deel uit van die betonnen structuur, alhoewel het grootste deel van de bunker niet echt moest dienen om artillerie in te huisvesten.
Tijdens de eerste wereldoorlog had het Duitse leger 2 Russische kanonnen buit kunnen maken (iets wat ze goed verborgen hielden na hun overgave). Zonde om die verloren te laten gaan, moeten ze hebben gedacht, want tijdens de 2de Wereldoorlog doken die kanonnen terug op. Licht gemoderniseerd, werden ze in Calais geplaatst om het Kanaal te kunnen beschermen (het is maar wat je als “beschermen” kan gaan bekijken). Oorspronkelijk waren ze ook niet meer dan dat, kanonnen. Niet eens zo een grote dingen, als je ziet wat ome Duits allemaal heeft neergepoot aan de kustlijn.
Gewond, pleister erop en terug op post, bandwerk op z’n Nazi’s dus.
De situatie veranderde doen de bouwwerken voor de AtlantikWall in volle vaart waren. Calais was een hotspot voor de bezetter en het moest een oninneembaar fort worden. De kanonnen, die bleven staan, maar men bouwde er 2 gigantische bunkers rond. Gigantisch mag je best letterlijk nemen, want beide bunkers werden meer dan 35 meter lang en hadden respectievelijk 2 en 3 kelderverdiepingen.
Imposant, impressionant en niet echt verwonderlijk, zou je durven denken. Alleen lijkt het bizar dat ze dergelijk gigantische blokken hadden gebouwd rond, laat ons eerlijk zijn, baby-achtige kanonnen. De reden van die beslissing kan gevonden worden binnenin de bunkers (of wat er nog van overblijft). De AtlantikWall en vooral de streek op en rond Calais kreeg het, tijdens de oorlog, fel te verduren. Het was de snelste manier om van Engeland naar het Europese vasteland te raken en de boel werd dan ook systematisch op bommen getrakteerd. De bunkers waren niet van de poes en konden heel wat weerstaan, maar de gewonden stapelden zich wel op. Met de verliezen die zich ook aan het Oostfront aan het opstapelen waren, konden de Nazi’s niet meteen soldaten uit hun hoed toveren. Ter plaatse verzorgen en hen zo snel mogelijk weer aan de slag krijgen was dus de boodschap. De meest efficiënte manier om dit allemaal aan te pakken, was om de soldaten gewoon ter plaatse te gaan verzorgen, onder de AtlantikWall. Oldenburg werd zodoende niet echt een geschutsbunker maar een betonnen ziekenhuis, dat toevallig ook een groot kanon in huis had. Gewond, pleister erop en terug op post, bandwerk op z’n Nazi’s dus.
Keren we nu even terug naar het heden, naar vandaag. Net naast de haven van Calais, aan de randen van de zee, zijn de 2 gigantische betonnen structuren nog steeds zichtbaar. Die dingen werden gebouwd om te tand des tijds te overleven, maar de sporen van de eindeloze bombardementen zijn eveneens niet te negeren. Met wat klim- en klauterwerk raak je relatief snel in de bunkers, waarna je kan beginnen aan een speurtocht doorheen het labyrint aan gangen en tunnels.
Wie zelf geprikkeld wordt om het allemaal in persoon te gaan bekijken dient enige voorzorgsmaatregelen in acht te nemen.
Je wordt er niet verwelkomd met een heerlijk kopje thee, maar eerder met een mes en een dreigende toon.
Er is eerst en vooral de structuur zelf. Die complexen hebben hun deel van bominslagen gehad en heel wat tunnels hebben het ondertussen begeven. Een stevige helm en een degelijke zaklamp zijn dan ook geen overbodige luxe. Afhankelijk van de tijd van het jaar staat een deel van het complex ook onder water, waardoor je OF aangepaste kledij draagt OF huiswaarts trekt met zeiknat schoeisel (en dan spreek ik niet over bronwater).
Maar dit is allemaal peanuts, in vergelijking met de echte gevaren van die locatie.
Hoewel een wandelpad je naar de bovenkant van de bunkers brengt, zijn de bunkers zelf en het terrein ervoor privé-eigendom. Voor heel wat mensen en “urbexers” is dat een detail, ware het niet dat dit privé-terrein dienst doet als jachtterrein voor de lokale jachtclub. Ieder jaar vallen er in Frankrijk tientallen slachtoffers door verdwaalde kogels, met in 2018 zelfs een triest hoogtepunt waar 2 fietsers werden doodgeschoten. Wees geen deel van de statistieken!
Als laatste punt moet ook rekening worden gehouden met de huidige socio-politieke situatie in Calais. Na het opdoeken van het vluchtelingenkamp zijn enkele van de meest hardnekkige transmigranten (meestal diegenen die deel uitmaken van een criminele minderheid) de havenzone ingetrokken, op de vlucht voor de politie. Enkelen van hen hebben toevlucht gezocht in de gangen en kamers van het complex en zijn dan ook bereid die te verdedigen. Je wordt er niet verwelkomd met een heerlijk kopje thee, maar eerder met een mes en een dreigende toon. Zolang die situatie niet onder controle is, is een verkenning van die bunkers misschien niet meteen een strak plan.
Geniet van de fotos (klik) en van de video, dan hoef je het risico zelf niet te nemen.
