Ik had het misschien nog niet eerder vermeld, maar ik heb een fameuze weak spot voor Frankrijk. Het land bracht me niet alleen op het spoor van de liefde, het is eveneens een bron van fantastische verhalen die zijn gelijke niet kent. Jawel, ieder land ter wereld heeft zijn dosis legendes en volksvertelsels, maar Frankrijk moet zowat de hoogste concentratie hiervan hebben. Letterlijk iedere straat of wijk heeft wel één of andere urban legend die, soms wel soms niet, het dagelijkse leven beheerst. Het is dan ook filteren tussen de massale toestroom om er de echt pittige uit te kunnen halen. Eentje die recentelijk in het oog sprong was de legende van Fort Lapin, een legende die meerdere malen de mainstream media haalde. Meer dan voldoende reden dus om onze stevige schoenen aan te trekken en op onderzoek te trekken.
Om kennis te maken met het wel en het niet van de legende van Fort Lapin, hoeven we niet eens heel erg ver te rijden. De kleine gemeente Hoymille, gelegen in het noorden van Frankrijk (net naast Bergues, wereldberoemd geworden dankzij de cult-film Bienvenue chez les Cht’is) ligt op een steenworp van de Belgische grens. Misschien niet meteen hoog op de to-do-list van veel citytrippers, is de streek wel gekend voor hun oude forten, vestingen en sloten die het geheel een middeleeuwse vibe geven.
In de onmogelijkheid te ontsnappen verdrinkt ze in de meest tragische omstandigheden.
In 1920 werd een vooruitgeschoven post, een mini-fort als het ware, door het Franse leger afgeschreven, verkocht en kwam het in particuliere handen terecht. De boel werd gesloopt en op de funderingen van dit fort werd, naar schatting in de jaren 30, een sierlijk herenhuis gebouwd. De naam van dit fort was … Fort Lapin.
22 jaar geleden werd de woning verlaten en sindsdien werd het geheel overgelaten aan de elementen van de natuur.
Dit is het moment waar geschiedenis, bijgeloof en onverklaarbare feiten met elkaar in de heerlijke mix raken. Verschillende verhaallijnen worden geboren maar enkele elementen keren steevast terug.
“Tijdens de beruchte overstromingen in de jaren ‘40 raakt een meisje gekneld in de kelder van het huis. In de onmogelijkheid te ontsnappen verdrinkt ze in de meest tragische omstandigheden. Onthutst door deze gebeurtenis wordt besloten de kelderruimte af te sluiten teneinde dergelijke ongevallen in de toekomst te kunnen vermijden. Arbeiders gaan aan de slag en worden al snel schrik aangejaagd door allerlei vreemde gebeurtenissen, aanrakingen, geluiden, stemmen en zelfs verschijningen van schimmen. In volle paniek proberen 2 arbeiders weg te lopen, waarop ze betrokken worden in een dodelijk ongeval. In een streek waar geloof en bijgeloof heerst, wordt al snel de term “spook” in de mond genomen en de eigenaars hebben nog de grootste moeite om mensen te vinden die het huis willen renoveren en de kelder willen dichten. Uiteindelijk wordt het huis aan zijn lot overgelaten.
Tot zover de verhaallijn die we konden afleiden. Echt bevestigen of weerleggen kunnen we hier niet doen want letterlijk iedereen in de streek kent dit huis en kent het verhaal .. of een variatie erop. Dit maakt de locatie ook voor ons uniek, zelden troffen we iets aan dat zoveel mensen, zelfs tot op vandaag, nog steeds kon beïnvloeden.
Hoewel buurtbewoners niet meteen het woord “spook” of “paranormaal” in de mond nemen, is het wel duidelijk dat de mensen er niet meteen een picnic in de voortuin zullen houden. Ze voelen er zich niet goed, het geeft hen koude rillingen en sommigen beweren zelfs dat ze er ‘s nachts geluiden horen .. Welke geluiden, daar kunnen ze niet echt een duidelijk antwoord op geven, maar in ieder geval geluiden die niet meteen uitnodigend zijn.
Hoewel het huis van Fort Lapin niet gigantisch groot is, zijn de verhalen errond meer dan voldoende om er enige tijd rond te dwalen. Een eerste verkenning in volle daglicht, wat ons de mogelijkheid geeft nog te kunnen genieten van de resterende architecturale elementen. Een tweede verkenning tijdens de nacht, in een poging één van die talrijke vreemde gebeurtenissen te kunnen spotten.
Binnenin het huis zelf valt niet echt veel meer te zien. De tand des tijds heeft, ondersteund door moeder natuur, heel wat van haar terrein terug genomen. De zolderverdieping is nagenoeg compleet verdwenen en van de eerste verdieping schieten nog enkele planken over. De beschreven kelderruimte is er nog steeds, maar die is klein, veel kleiner dan gedacht. (en beschreven in de verhalen) Tijdens ons nachtelijk bezoek merken we dat het gebouw een compleet andere uitstraling heeft. Het licht van de maan zorgt voor een uniek en bijna magisch schouwspel, met licht dat door de openingen en kraken van de woning valt.
We kunnen onmogelijk beweren dat we er ons niet goed voelden of dat we er vreemde dingen hebben gezien/gehoord. Wie echter het gebouw, bij valavond, van buitenaf bekijkt kan wel begrijpen waarom het een imago van spookhuis heeft opgebouwd. De vormgeving, in combinatie met het licht, zorgt ervoor dat het geheel zo lijk te zijn weggelopen uit een horrorfilm.
Het geheel lijkt te zijn weggelopen uit een horrorfilm.
Is het geheel dan totaal veilig ?
Neen, absoluut niet. Het gevaar komt hier niet van entiteiten of vreemde verschijnselen, maar van de ronduit lamentabele staat van het gebouw. Op bepaalde plaatsen is de buitenmuur dermate gebarsten, dat je er probleemloos je vuist doorheen kan steken. De volledige locatie staat klaar om als een kaartenhuisje in te storten.
De verhalen, die blijven hardnekkig aanwezig, ongeacht wat je zelf kan voorstellen. Die verhalen zijn ook deel gaan uitmaken van het dagelijkse leven van de omwonenden. Neen, ze voelen zich er niet comfortabel bij maar het is alsof ze een soort band hebben gecreëerd met het huis. De gemeente wil de boel graag slopen en de nodige vergunningen werden reeds afgeleverd MAAR de buurtbewoners tekenen keer op keer verzet aan, met zelfs heuse petities als ondersteuning van datzelfde verzet..
Ongeacht wat de uitkomst zal zijn, ongeacht of de woning een stille dood zal sterven of niet .. de verhalen, die zullen tot in de eeuwigheid blijven overleven.
De volledige fotoreeks is hier terug te vinden (klik)
De video is hier terug te vinden (klik)