Parijs en de zee, naast de chaotische en tenenkrullende periferique zit er ook nog een serieus stukje land tussen die twee onderwerpen. Dus wanneer je spreekt over de zee tegen een rasechte Parisien, dan denkt deze zonder aarzelen aan 4 uur rijden met de auto en een plaats waar je enkel heen gaat wanneer je bij je werkgever wat vakantie kan scoren.
Mocht je dan tussen pot en pint door gaan vragen of ze weet hebben van de haaien die er ooit hebben gezwommen, dan verklaren ze je meteen mentaal afgeschreven.

Naast dronkemanspraat en een stevige portie toog-geleuter, is er ook wel een grond van waarheid in de stelling verweven.
Wie gaat graven op en rond de gronden van Parijs, kan wel eens stoten op een verloren haaientand. Een echt exemplaar en niet eentje die je in de lokale souvenirshop kan aankopen.

Wie gaat graven op en rond de gronden van Parijs, kan wel eens stoten op een verloren haaientand.

Natuurlijk gaat het hier niet over verloren tanden van de grote witte haai of van een vis, die aan een leiband aan een boom werd overgelaten aan hun lot.
Het gaat ook niet over exemplaren die actueel nog terug te vinden zijn in de zee en waar je bij gevallen van springtij plots goudvissen voor het raam van je fancy loft in het 13de ziet passeren.

prehistoric-sharks
Prehistorische haaien

We keren terug in de tijd, ver ver weg terug in de tijd. 45 miljoen jaar om precies te zijn.
Grote delen van Frankrijk (en per verlenging van het Europa zoals we het nu kennen) maken deel uit van de grote wateroppervlakten die onze aardbol rijk is.
Waar je nu de eiffeltoren en de Montmartre hebt, was er in de prehistorie water, water en nog eens water.
Het kan misschien moeilijk te geloven zijn, maar wie de grondsoorten op en rond Parijs bekijkt, beseft dat er voor het vormen van dergelijke formaties een dosis water, algen en druk nodig is geweest. De aanwezigheid van een zee is dus wetenschappelijk aangetoond geweest.

Met de komst van levende organismes, was ook de komst van predatoren ook onvermijdelijk en waar nu dagelijks duizenden mensen halt houden voor het nemen van een selfie, zwommen er in de prehistorie vissen en zoogdieren van allerlei soorten. De voorvaderen van de haai waren dan ook alom aanwezig.

Na het opwarmen van de aarde, het vormen van de continenten zoals die er vandaag zijn en de globale evolutie van de natuur trok de zee weg naar zijn huidige locatie en begon de mens aan zijn bestaan.

Voor wie, na het lezen van deze uiterst beknopte geschiedenisles, besluit om met spade en filter zelf op zoek te gaan naar overblijfselen van de prehistorie, kan het misschien handig zijn er nog even de kaart bij te nemen.

Voor wie, na het lezen van deze uiterst beknopte geschiedenisles, besluit om met spade en filter zelf op zoek te gaan naar overblijfselen van de prehistorie, kan het misschien handig zijn er nog even de kaart bij te nemen.

Op stap gaan in centrum Parijs gaat je (behalve veel bekijks, want mensen met spades zijn niet dagelijks te zien daar) erg weinig opleveren. 

doorsnede-parijs
De doorsnede van het bassin van Parijs.


Niet alleen bestaat Parijs uit ongeveer 85% beton, de stad maakt eveneens deel uit van een gigantisch bassin. Een bassin met een dwarsdoorsnede van meer dan 100km, waar Parijs op 1 van de hoogste punten ligt.

Wie zijn geluk dan ook wil beproeven, doet dit beter in de lager gelegen zones, bij voorkeur zones die niet bedekt zijn met lagen staal en beton.

diggers-paris
Chit chat met lokale diggers

Een mooie startplaats kan de zone tussen Larchant en Nemours zijn, ten zuiden van Parijs.
De zandmijn-industrie draait er op volle toeren en volledige sites zijn ondertussen verlaten, sites waarbij machinaal reeds meters diep werd gegraven.
Deze verlaten sites zijn vrij toegankelijk en op mooie dagen loop je er meerdere mensen met spades tegen het lijf.

Het vinden van een haaientand is geen garantie, maar de zoektocht kan deel uitmaken van een alvast schitterend verhaal.

Info-source 

Google maps