Het echte verhaal van een vampier dat gruwelijker was dan de fantasie
Horrorverhalen, vertelsels over vampieren en bloedzuigende monsters zijn werken van pure fantasie met 1 enkel doel: ons de stuipen op het lijf jagen. Heel erg soms zijn er real life verhalen die de waanzin van de fantasie met glans overschrijven. De Vampier van Düsseldorf is er zo eentje!
Het leven van Peter Kürten is nu niet bepaald het voorbeeld van een happy-happy-joy-joy story. Als kleine knaap was hij bijna dagelijks getuige van huiselijk geweld. Zijn vader, een notoir drankgebruiker, maakte er een sport van om zijn echtgenote te verkrachten voor de ogen van de kinderen. Toen hij, na een veroordeling voor incest, 3 jaar achter de tralies vloog knapte er iets in de bovenkamer van Peter. Het seksuele en fysieke geweld en de extreme armoede (Peter had niet minder dan 12 broers en zussen, de ouders van Peter hadden geen inkomen) hadden het laatste beetje menselijkheid uit zijn lichaam verdreven. Hij voelde helemaal niets meer, noch de slagen van zijn vader, noch de spot van zijn leeftijdsgenootjes, tot hij op een dag een drastische beslissing nam.
Niemand wordt als vampier geboren
Als 9-jarige knaap volgde hij 2 van zijn klasgenootjes tot aan de lokale rivier. Het was een warme dag en ze wilden gaan zwemmen. Tijdens een moment van onoplettendheid duwde hij 1 van de klasgenootjes van de brug af. Hij kwam dodelijk ten val maar het andere klasgenootje klom toch nog naar beneden in een poging zijn buddy te redden. Peter maakte van de gelegenheid gebruik om het andere kind onder water te duwen totdat hij niet meer bewoog. In die tijd werd het volledige voorval als een ongeval beschreven. Het is pas na zijn arrestatie, jaren later, dat de gruwelijke waarheid aan het licht kwam. Bij Peter werd een mechanisme in werking gezet. Hij voelde opnieuw iets, hij voelde opwinding en de adrenaline stroomde door zijn lijf. De dood bracht hem weer tot leven, net als een vampier.
Tijdens deze periode kwam Peter ook in contact met zijn buurman, een solitaire hondenvanger die niet vies was van een portie bestialiteit. Peter sloeg ook aan het experimenteren maar merkte al snel dat gevangen honden zich niet zomaar gewonnen gaven. Tijdens een worstelsessie met een hond, nam hij een mes en gaf hij het weerloze dier enkele steken. Opnieuw voelde Peter de adrenaline en opwinding door zijn lichaam gieren en opnieuw kwam hij tot de vaststelling dat de dood hem tot leven bracht.
Toen hij in 1930 als 47-jarige man, door de politie werd opgepakt bekende hij zonder aarzelen meer dan 90 moorden waarvan ze allen zelfs de meest doorwinterde horror-fan deden huiveren. Wie ten prooi viel aan Peter, liet het leven op de meest barbaarse manier. Zelfs in de gevangenis kende de sadistische kant van Peter geen genoegen want niet minder dan 30 gevangenen werden door hem aangevallen en levensgevaarlijk toegetakeld.
Laatste woorden die de geschiedenisboeken hebben gehaald
In 1931 werd Peter tot de dood veroordeeld en dit voor slechts 9 moorden. Hoewel hij er bijna 100 had bekend, konden de lichamen van de ander slachtoffers nooit worden teruggevonden. De psychotische Duitser was er immers van overtuigd dat hij, als vampier, het eeuwige leven zou kennen wanneer hij zijn slachtoffers na hun dood opat.
Dit verhaal alleen al is ronduit bloedstollend maar hetgeen Peter tot de geschiedenisboeken heeft gebracht, waren zijn laatste woorden. Net voordat hij stierf door de guillotine, richtte hij zich tot zijn beul met de woorden “Ik hoop dat mijn brein nog lang genoeg leeft om het bloed uit mijn nek te horen spuiten. Een laatste en ultieme plezier”.
Na zijn executie werd zijn hoofd gedissecteerd in de hoop een antwoord te kunnen vinden op de meest prangende vraag: waarom. Het gemummificeerde hoofd staat op heden nog altijd tentoongesteld in het “Believe it or not” museum.
