GoPro is geen merk, het is een trend

Wanneer men spreekt over journalistiek, dan is het gebruik van één of ander cliché nooit ver weg. De schrijvende reporter heeft een bril en een saai jasje, de fotograaf huppelt rond met telelenzen en de cameraman kan niet zonder een blok van 15kg op de schouders. Feit, sommige vakmensen hebben nood aan een resem aan tools, maar vandaag de dag is er zoiets als het GoPro-effect.

Ik kan het aantal keren dat ik commentaar kreeg op de afmetingen van mijn gereedschap (de pseudo-erotische link laat ik even in het midden) niet meer tellen. “Azo klein”, “Ja, tmocht geen geld kosten precies” en alle mogelijke varianten erop. Het lijkt wel alsof journalisten de dag van vandaag niet meer worden beoordeeld op hun verwezenlijkingen, maar eerder op de kostprijs van hun materiaal. Feit, met een pen van Montblanc schrijf je stijlvol, maar of het verhaal minder waardevol is wanneer het met een ordinaire BIC wordt geschreven is dan weer een andere vraag.

Wanneer het gaat over de beeldvorming, dan worden de zaken nog frappanter want wie geen telelens met zich meesleurt, wordt bekeken als een soort clown en blaam voor het vak.  Het zijn mensen die vaak nog geen kennis hebben gemaakt met het GoPro-effect, het effect dat de wereld van beeldvorming steeds maar compacter en performanter maakt.

Met de komst van GoPro werd alles kleiner en fijner

Mijn eerste DSLR toestel, een Canon EOS1, had 6 megapixels en een stevige sensor aan boord. Het ding was groot, log maar werkte prima. Wie een echte was, had zo een toestel en met minder werken was not done. Vandaag heeft mijn smartphone een camera aan boord met 16 megapixels en een zeiss lens, gekoppeld aan een sensor die meer kleuren kan vastleggen. Mijn eerste videocamera was een knoert met cassettes, en werd later vervangen door een al even grote knoert met SD cards. Breedbeeld, HiDef en alle andere toeters en bellen, zaken die ronduit verbleken bij de prestaties van de GoPro hero7 die in mijn broekzak past.

Het is net GoPro die de trendsetter is geweest. Het merk toonde (en toont nog steeds trouwens) keer op keer dat ze meer en meer capaciteit in een luciferdoosje konden proppen. Meer nog, ze zijn nagenoeg onbreekbaar geworden en zijn eveneens waterdicht. Andere spelers op de markt konden niet anders dan zwichten voor het GoPro-effect, bigger is no longer better.
Mijn huidige werktas bevat een volledig kantoor. Een laptop, een 4G stick, een camera, een fototoestel en allerlei accessoires waarmee ik altijd en overal kan werken. Feit, ik ben absoluut niet uitgerust voor het betere portretwerk en ook een langspeelfilm ga ik in de eerstkomende maanden niet meteen maken, maar ik ben meer dan ooit klaar om een verhaal te brengen zoals het gebracht moet worden.

Go Pro with Gopro

Ik ben lang niet de enige en al helemaal de eerste niet die het GoPro-effect volledig heeft omarmt. In 2012 was Dan Chung de journalist die voor The Guardian de Olympische spelen moest coveren. Op zich niet echt wereldnieuws, ware het niet dat hij dit deed met enkel en alleen zijn smartphone. Op verschillende momenten kwam het zelfs tot confrontaties met de security, omdat ze weigerden te geloven dat hij daadwerkelijk journalist was en niet één of andere gestoorde toerist. Dan slaagde erin de meest spannende momenten als eerste wereldkundig te maken, omdat hij in het hier en nu kon werken. Hij was sneller, beter en efficiënter dan zijn collega’s maar werd toch op hoongelach onthaald.

Dan is overtuigd, ik ben overtuigd, nu de rest van de wereld nog.