Stützpunkt Bremen, een onzichtbaar meesterwerk van destructie

Spreken en schrijven over de Nazi’s is altijd een delicaat iets. Aan de ene kant waren hun daden en hun ideologie verwerpelijk en hopen we dat ome Adolf tot op heden nog steeds mag branden in de hel voor wat hij heeft aangericht. Aan de andere kant (zij het dan wel een erg obscure kant) moeten we toch erkennen dat hun bouwwerken iedere vorm van verbeelding tartte (en nog steeds).

De snelheid, de grootsheid en vooral de gigantische ‘this-cannot-be-done’ factor van hun constructies is tot op heden nog steeds ongeëvenaard (het feit dat ze slavenarbeiders tot de dood lieten werken speelt er natuurlijk wel een grote rol in). De Todt-organisatie, de bouwvakkers van de Nazi’s, hadden geen grenzen bij het bedenken en uitvoeren van de meest waanzinnige plannen, die vooral dood en verderf moesten zaaien.

Grote kanonnen hebben nood aan grote schuilplaatsen

Keren we even terug naar de hoogdagen van de miserie, de bezetting van het huidige Europa. Hitler wilde de boel stevig op slot en beviel de bouw van zijn beruchte AtlantikWall, een muur van bunkers en kanonnen die de kust van boven tot beneden moest gaan beveiligen. Die kanonnen, vaak gigantische mastodonten, waren erg krachtig maar hadden ook 1 enorm probleem: ze stonden stil. Het waren gedroomde doelwitten voor bommenwerpers, die dan ook zowat alles wat ze maar konden vinden er bovenop dumpten.

Met dit in het achterhoofd kreeg 1 van die mannen een geniaal idee. “Moesten we die dingen nu eens op een treinwagon plaatsen, dan kunnen we onze kanonnen niet alleen verplaatsen als er bommenwerpers onderweg zijn, maar kunnen we ze ook meenemen op reis wanneer we nog eens een land gaan veroveren”.  Voor ze het zelf goed en wel beseften, was “Kanone Nueu Bruno” een feit.

Met zijn 280mm kanon kon Bruno zijn bommen bijna 50km verder droppen, ideaal om de vijand vanop afstand te vermorzelen. Maar ook Bruno had zijn bottleneck. De wagons konden dan wel verplaatst worden, om te vermijden dat ze tot prut werden gebombardeerd moest je die natuurlijk wel ergens wel kunnen verbergen. De Todt-organisatie kwam met een erg indrukwekkende oplossing op de proppen.

Het rustige plaatsje Sangatte, aan de Franse Noordzee die we nu vooral kennen als de ingang van de Eurotunnel, kreeg in 1940 bezoek van de Todt-organisatie. Ze kwamen niet alleen maar werden vergezeld van een continue aanvoer van krijgsgevangenen. Het waren vooral de kliffen van de Route de Coquelles die hun aandacht trokken. Enkele maanden was Stützpunkt Bremen operationeel.

Stützpunkt Bremen. Ooit een ongenaakbare basis, nu enkel nog een ruïne

Stützpunkt Bremen bestaat in essentie uit 2 onderdelen. Je hebt een lange tunnel, die dienst deed als ondergronds station, waar 3 Bruno-kanonnen waren gestationeerd. Ze werden er onderhouden en zochten er schutting van de bommenregen. Op het einde van de tunnel had je een enorme trap, die je dan tot boven bracht, het tweede deel van de constructie. Een volledige bunker reeks, die onderdak bood aan soldaten, artillerie, een commandopost en al de rest wat je in die tijd op zo een plaats kon vinden.
Stützpunkt Bremen is een plaats van superlatieven. Wie doorheen de ruïnes loopt en blijft lopen, kan niet anders dan zich voor te stellen dat dit ooit een mini-stad was, waarvan de helft onder de grond stak. Ruines, inderdaad, want van Stützpunkt Bremen blijft vandaag de dag geen spaander meer heel. Wie bovenop de kliffen staat, kijkt neer op een uniek schouwspel tussen enorme stukken beton en een golvend landschap. Iedere vierkante meter stuk grond kreeg er minstens 1 bom te verwerken. De Geallieerden hebben echt alles op alles gezet om de trein-kanonnen naar de filistijnen te schieten, maar die tunnel zat te diep onder de grond. De bunkers bovenaan, die werden niet gespaard want niet 1 exemplaar bleef intact.

Er is een tijd geweest dat de tunnel op zich nog toegankelijk was, via een smalle opening bovenop de kliffen. Er is zelfs een tijd geweest waar iemand nog een makeshift champignonkwekerij heeft gestart in de tunnel. De lokale overheid besloot evenwel om de boel volledig te verzegelen, waardoor de tunnel totaal ontoegankelijk is geworden. (zelfs voor avonturiers zoals wij is de enige manier waarop je er nog in raakt, er eentje waarvoor je een drilboor nodig hebt) Het terrein waar ooit alle bunkers stonden, werd eveneens off-limits verklaard en voorbijgangers hebben er geen toegang toe.

Wie zich toch aan een verkenning waagt doet dat best met de nodige voorzichtigheid. Het is niet zozeer de overheid die genadeloos op je zal neerkomen, mochten ze je er betrappen. De brokken beton, die enkel en alleen nog worden ondersteund door andere brokken beton, waarvan de stabiliteit niet optimaal meer is. Wanneer 1 van die beslist om te kantelen wanneer je aan de verkeerde kant van het geheel staat … don’t be that guy.

Foto’s zijn terug te vinden op onze facebook-pagina. (klik)