Recentelijk belde iemand me op met de vraag of ik wat vragen kon beantwoorden met betrekking tot Urbex (de geliefkoosde afkorting voor de term Urban Exploration). De klik werd niet meteen gemaakt en ik antwoordde dan ook met passie en deelde graag mijn eigen ervaringen. Wenkbrauwen werden echter snel gefronsd wanneer de bijna te voorspellen vraag viel : “waarom ben je urbexer geworden ? “ .. fronsende wenkbrauwen inderdaad want ik ben helemaal geen urbexer en heb me ook nooit zo bekeken.

Voor alle duidelijkheid, Urbex is een term die wordt gebruikt als beschrijving van een iet of wat aparte hobby. Het zoeken van verlaten gebouwen, plaatsen & terreinen en het nemen van foto’s van diezelfde locaties. Het is een hobby waar gigantische hoeveelheden geduld en vernuft voor nodig zijn, want het vinden van die locaties is vaak het moeilijkste onderdeel aan het ganse verhaal. De Urbex-community is gigantisch groot en tegelijk ook enorm klein, want het is een gesloten geheel. Je komt er niet zomaar in en je hebt ook een deel (onofficiële) regels die gevolgd moeten worden, wil je niet de toorn van de wereld op je nek halen.
De foto’s die worden genomen zijn heel erg vaak pure kunstwerken, met een oog voor detail en belichting zoals je die bij professionele fotografen misschien maar weinig gaat vinden.
Urbex is een hobby die, net zoals zovele andere hobbies, met veel passie en liefde voor het vak kan worden uitgevoerd.

Urbex is een hobby die, net zoals zovele andere hobbies, met veel passie en liefde voor het vak kan worden uitgevoerd.

Laat dit alles dan misschien ook net de reden zijn waarom ik GEEN urbexer ben en mezelf ook totaal niet zo aanschouw.
Vooraleerst is mijn definitie van de term urbex misschien meer gericht op het effectief verkennen en niet zozeer op de term “het moet verlaten zijn”. Het wandelen door de kleine straatjes van een binnenstad, vergeten door massatoerisme en links gelaten door de retailketens, is voor mij net zozeer exploren als het wandelen door een verlaten fabriek.
Dan is er ook het verlaten aspect. Fact : heel veel van de plaatsen die we opzoeken zijn verlaten, maar dat is niet echt een noodzakelijkheid. De start van een onderzoek is nooit “dit is verlaten, hoe zou het eruit zien vanbinnen ?” .. neen, de start van een onderzoek is steevast een verhaal, mysterie of legende die heeft geresulteerd in hetgeen we willen vinden.
Het is eigen aan de mens om hun fouten te vergeten en ze dan ook vaak achter te laten, maar dat is niet altijd zo. Evenveel keer worden we geconfronteerd met iets wat nog steeds occupied is, maar afgesloten van de buitenwereld om zo iets te gaan verbergen.

Last but not least is het artistieke punt. De foto’s die heel wat van de urbexers afleveren zijn ronduit pareltjes. Een ordinair iets als een baksteen kunnen ze omtoveren tot iets wat je eigenlijk schaamteloos zou ophangen in je living. Een subtiel spel van licht en onderwerp, transformeren verval in schoonheid. Laat ons eerlijk zijn : dat kan ik helemaal niet.
Niet alleen ontbreekt mij een aanzienlijke dosis technische kennis van het fotografie-gebeuren om dit te verwezenlijken, het ontbreekt me ook aan geduld. Heel veel geduld. Ik kan mezelf niet opbrengen om te wachten totdat de zon op het juiste punt staat of om mij X-aantal keren te gaan verplaatsen totdat de compositie flirt met de perfectie van MichelAngelo. Foto’s zijn voor mij louter herinneringen aan wat mijn eigen ogen hebben kunnen zien. Ze vertellen een beeld dat woorden onmogelijk kunnen beschrijven. Die foto’s zijn soms mooi, soms aartslelijk, maar ze vertellen allemaal een verhaal. Dat is mijn essentie van het geheel.

Neen, we kunnen met hand op het hart zeggen dat ik geen urbexer ben. Ik beschouw mezelf als een Indiana Jones van de moderne tijden, in het echt, maar dan zonder de hoed en het fortuin van de familie. Ook Steven Spielberg ontbreekt in het verhaal en een zweep heb ik al helemaal niet. (of toch niet in die context). Who am I kidding, ik ben gewoon iemand met een passie voor avontuur en geschiedenis, waar occasioneel raakvlakken zijn met de urbex-wereld, maar die raakvlakken maken van mij absoluut geen specialist ter zake.

Ieder moment dat je niet voor je TV bent gekleefd, is een moment gewonnen.

Wat ik nieuwkomers in gans het verhaal dus kan afraden, is om mij te contacteren met betrekking tot info over de hobby, de plaatsen en het materiaal. Daar bestaat tig-aantal sites, fora en FB-pages voor en die zijn veel beter geplaatst om jullie verder te helpen. Wat ik diezelfde nieuwkomers echter kan aanraden, is om het gewoon te doen. Ieder moment dat je buiten spendeert, op zoek naar iets, is een moment dat je niet voor je TV gekleefd bent en is dus een moment in je leven gewonnen. There is nothing to lose !