Heel veel mensen zijn te vinden voor het betere schatten-verhaal. Of het nu gaat om een tropisch eiland waar één of andere bebaarde piraat een kist met munten heeft achtergelaten, of eerder een waardevol perkament in een grot – diep in de jungle verstopt. Het zoeken naar schatten is een activiteit die per definitie gekoppeld wordt aan een gigantische Indiana Jones-factor. Voor de meerderheid van de fantaserende bevolking blijft het daar dan ook bij, een fantasie. Maar voor een klein deel van de mensheid is het zoeken naar schatten serious business. Hoewel literatuur steevast spreekt over een groot kruis op de grond, waar je moet gaan graven, is de realiteit net iets anders. De realiteit is … dat sommige schatten echt bestaan, je moet gewoon durven zoeken.

lac-bleu
Het gereedschap van de moderne treasure-hunter

Voor alle duidelijkheid : er is een bepaalde context die je aan de term “schat” moet gaan toekennen eer je jezelf in de mindset van een moderne schattenjager kunt gaan vinden.
We zijn met z’n allen dusdanig doordrongen van de media en de daaraan gekoppelde fictie, dat we al bijna automatisch gaan denken aan kisten, munten en tropische eilanden.
Nog bijna automatischer gaan we alles omtrent schatten dan ook snel klasseren als “kinderverhalen” en mensen die er naar zoeken bestempelen als “idioten”.
Maar de term schat hoeft niet steevast te wijzen op geld, biljetten of muntstukken. Een schat is eender wat van onschatbare waarde is, of het nu financieel of geschiedkundig is maakt op zich niet echt uit. Dergelijke schatten worden ieder jaar nog gevonden. Laat ons denken aan de recent ontdekte tombe in Egypte of het wrak van een Duitse U-boot uit de Eerste Wereldoorlog.

De rode draad doorheen al die ontdekkingen (en bijhorende zoektochten) is geschiedenis.

Uiteindelijk verbergen we wat we niet willen delen en sterven we ten gevolge van de miserie die we zelf hebben gecreëerd

De geschiedenis van de wereld is er eentje gevuld met hebzucht en oorlog (vaak ten gevolge van die hebzucht). Wat we hebben willen we niet delen en wat we niet hebben gaan we soms eens stelen. Uiteindelijk verbergen we wat we niet willen delen en sterven we ten gevolge van de miserie die we zelf hebben gecreëerd en vindt niemand terug wat we hebben willen houden. (een complexe zinsstructuur, maar ik denk dat het duidelijk is)

lac-bleu
Een rijkelijk gevulde geschiedenis

En voor de legende van de beruchte “trésor du Lac Bleu” hoeven we op de regel geen uitzondering te maken.
We schrijven het jaar 1214 en in Frankrijk woedt een hevige oorlog.
Koning “Jean sans Terre” (Jan zonder grond), heerser van Engeland (vandaar de term zonder grond, hij had immers geen zeggenschap in Frankrijk) had in Frankrijk nog een rekening te vereffenen. Tijdens jaren van conflict werd hij door het leger van de Franse koning vernederd en dat raakte maar moeilijk verwerkt. Het was in die tijd dan ook de normaalste zaak dat een natie in conflict lag met zowat iedere andere natie ter wereld en naast Engeland had Frankrijk ook issues met Portugal, Duitsland, de Nederlanden, ..
Tijd voor de zoveelste oorlog dus en Jan zonder grond sloot zich aan bij de tegenstanders van Frankrijk (met als belofte, na een riante overwinning, een stuk Frankrijk onder zijn vleugels te krijgen)
Vanwege de complexe politieke materie stuurden de Engelsen geen reguliere troepen naar het slagveld, maar maakten ze gebruik van een leger huurlingen. Huurlingen stellen niet teveel vragen zolang de prijs maar betaald wordt en vormden dan ook een ideale troep schavuiten voor het plegen van allerlei misdaden.
Wie zich verder wil verdiepen in de Bataille de Bouvines kan via Wikipedia meer dan zijn gram halen, maar uiteindelijk verloren de tegenstanders van Frankrijk en kreeg de Engelse Koning een nog grotere pandoering dan verwacht.

Die Engelse kapitein, die kwam nooit aan en die 400.000 Marks verdwenen.

Dit wat betreft de verkorte geschiedenisles.

De sleutelwoorden hierin zijn “huurlingen” en “betalen” en laat nu net daar het schoentje knellen.

Tijdens de slag van Bouvines werd een Engelse kapitein, te paard, richting het slagveld gestuurd met een zak met daarin 400.000 Marks (want de Engelsen vochten samen met de Duitsers, die dus ook de betaling van de huurlingen op zich namen).
Die Engelse kapitein, die kwam nooit aan en die 400.000 Marks verdwenen.

Dit is het punt waar het voor de moderne schattenjagers boeiend wordt, want wie zich in de materie verdiept komt terecht bij verschillende hypotheses.
Internet bestond toen nog niet, dus moest men zich behelpen met het opstellen van rapporten, perkamenten en allerlei andere oldskool middelen.

lac-bleu
Tunnels, tunnels en nog eens tunnels

Enkele van die documenten spreken van een Engelsman, die in een kroeg in het Noorden van Frankrijk, ladderzat, aan het vertellen was over hoe hij gigantisch rijk was en zijn fortuin had verborgen nabij een ondergronds meer, gevuld met water van een helderblauwe kleur.
Van die Engelsman ontbreekt nadien elk spoor, maar de kroeg waarover gesproken wordt, lag in een graafschap dat heden ten dage gekend is als Lezennes, een gemeente niet ver van Rijsel, in het noorden van Frankrijk.

Lezennes is niet alleen bekend vanwege het permanente schijtweer maar ook vanwege een gigantisch tunnelstelsel, dat zich uitstrekt over meer dan 8 gemeentes, en gecatalogeerd staat als het grootste tunnelnetwerk van Europa.
Met zijn naar schatting 400km aan totale lengte, is het tunnelstelsel tot op heden nog steeds niet volledig in kaart gebracht en loopt het kriskras, verdeeld over verschillende niveaus, tot wel 40m onder het aardoppervlak.

De link werd al snel gelegd : het ondergrondse meer moest wel in die tunnels liggen en dus zo ook de schat.

Er zijn naar schatting zo een tiental mensen die zich in de materie hebben verdiept en die wekelijks, gebruik makend van de meest traditionele methodes, op zoek gaan naar die schat.
Naar schatting, want ze weten wel van elkaar dat ze bestaan, maar wat ze doen is compleet en totaal illegaal (om nog maar te zwijgen van het feit dat het ook nog eens levensgevaarlijk is) en natuurlijk zouden mensen geen mensen zijn, mocht er ook nog zoiets zijn als “als wij het vinden, is het van ons alleen” ..

We kennen hun namen niet en hoeven ze eigenlijk ook niet te kennen, maar al snel wordt duidelijk dat dit echt een soort undercover-operatie van formaat is.

We trekken met een duo diggers mee onder de grond. We kennen hun namen niet en hoeven ze eigenlijk ook niet te kennen, maar al snel wordt duidelijk dat dit echt een soort undercover-operatie van formaat is.
Naast een riool putdeksel, goed van het publieke oog onttrokken, werd een soort custom-gat gegraven en met behulp van een garage-ingenieur-ladder dalen we tot diep onder de grond.
We zetten onze voeten neer in wat lijkt op een grot, die regelrecht uit een horrorfilm komt gekropen. De eerste indrukken stellen dus ook al niet teleur !

Urenlang wandelen, bukken of zelfs kruipen we plat op onze buik, doorheen een eindeloos netwerk aan gaten, openingen en tunnels. Iedere tunnel verbergt een andere tunnel.
Jezelf in dat netwerk gaan orienteren is een onbegonnen zaak en dus maken we gebruik van een feilloos systeem : dat van de staaldraad.
Er komt aan het geheel geen einde en ik begin mezelf in twijfel te trekken. Was het dit allemaal echt wel waard ? De lucht wordt ijler en ook ons proviand raakt op, waarna je merkt dat ook de bobine met staaldraad zowat op zijn einde loopt.

lac-bleu
Le Lac Bleu bestaat niet alleen echt, we hebben het ook gevonden !

Gekomen op het punt waarvan je denkt : ok, hier gaan we echt kappen en terugkeren, tuimelen we van een soort drassige flank af en komen we tot een halt, met onze voeten in water. Helder blauw water. We konden zelf onze ogen moeilijk geloven maar het blauwe meer, le lac bleu, bestaat echt ! Dit ding is niet alleen gigantisch, maar het is dan ook nog eens gigantisch mooi.
Een deel van de verhalen en legendes is dus wel degelijk op realiteit gebaseerd en wie weet … als het blauwe meer bestaat, dan bestaat de schat misschien ook.

Helaas worden we al snel met de neus op de feiten gedrukt.
Het meer is een knooppunt van schachten en kleine tunnels, waaruit het water komt. Wie een schat wil verbergen zal dit naar alle waarschijnlijkheid niet zomaar in het water droppen, maar gaat dat diep in die schachten gaan verbergen. Een zoektocht waarvoor we absoluut niet zijn uitgerust. Hiervoor hebben we nood aan onderwatercamera’s, duikuitrusting en metaaldetectoren (bedrijven die zich geroepen voelen … ) en met onze spades en pikhouwelen gaan we het niet redden deze keer.
Zelfs na een speurtocht op en rond het blauwe meer, vinden we verder (naast de kleinigheden zoals schaaltjes en een kandelaar uit de jaren stilletjes) niet echt nog iets terug.

als het blauwe meer bestaat, dan bestaat de schat misschien ook.

Wie gedreven bezig is, vergeet al snel de tijd te controleren en ook hier vlogen de uren voorbij.
Geen eten meer, ons drinkbaar water raakt op zijn einde en na uren wroeten zijn we doodop, dus we besluiten aan de terugkeer te starten.
Tijdens deze terugkeer is onze focus op de omgeving iets sterker. We hebben het blauwe meer gevonden en kunnen dan ook nu kijken naar de andere dingen die hier terug te vinden zijn.
En die “dingen” zijn voornamelijk sporen van andere mensen die hier actief zijn geweest.
Eén van die “dingen” is een kruiwagen .. een nieuwe, moderne en groene kruiwagen. Een object dat er totaal niet thuis hoort (vooral niet als je beseft welke toeren worden uitgehaald om in die tunnels te raken) maar het prikkelt de nieuwsgierigheid. (en wie zegt “nieuwsgierig” zegt “nieuwe energie”)

lac bleu
We zijn niet alleen in onze zoektocht.

Al snel wordt één en ander duidelijk.
Klim & klauterwerk brengt ons in een artisanale tunnel die werd aangelegd (groot genoeg om de kruiwagens door te duwen) en die tunnel leidt naar het oppervlak.
De tunnel mondt uit in een leeg regenwaterreservoir en wanneer we het afdekluik optillen (een gigantisch zwaar ding) blijkt dat we op het terras van een woning staan.
Buiten het feit dat dit zo een gevalletje “awesome sauce” was (geef grif toe : doorheen tunnels ploeteren, die in betonnen reservoirs terecht komen om zo onder iemand zijn terras terecht te komen, dit is toch hetgeen waarover Steven Spielberg films maakt) kunnen we al snel merken dat de eigenaar van de woning ook op zoek is naar de schat.
Bij de heraanleg van zijn tuin had hij het idee om het waterreservoir weg te halen en door de werken kwam hij, ongewild, terecht in het tunnelsysteem. De zoektocht naar de schat werd zijn nieuwe hobby en aangezien het geheel niet echt legaal is, houdt hij zijn eigen privé-ingang verborgen onder zijn eigen terras. Geniaal in het kwadraat dit.

Een schat hebben we (nog) niet gevonden, maar het spreekt voor zich dat ik sta te trappelen om opnieuw af te dalen, met extra materiaal mee.
De schat van Lac Bleu is het bewijs dat legendes steeds een grond van waarheid bevatten, dus ben ik ook meer dan bereid te gaan geloven dat ergens, down there, iets verborgen ligt.

Nota : hetgeen hierboven beschreven staat is niet alleen illegaal, het is dan ook nog eens levensgevaarlijk. Het tunnelcomplex is een heus labyrinth en niemand weet echt precies hoe het er in zijn totaliteit uitziet. Indien je wordt betrapt, dan riskeer je zware legale gevolgen maar daarnaast zijn er bepaalde stukken die op instorten staan. Wees dus ook geen idioot en probeer dit niet zelf.

De volledige fotoreeks is terug te vinden op onze facebook pagina.

Een speciale dank aan Futureproofedshop en aan Godelina voor de logistieke steun, die dit mogelijk hebben gemaakt.