Anna Coleman Ladd, kunstenares en reddende engel
De Eerste Wereldoorlog was allesbehalve een heugelijk moment van onze geschiedenis. Miljoenen mensen lieten het leven in wat nadien een totaal nutteloos conflict bleek te zijn en al evenveel mensen trokken terug huiswaarts, verminkt voor het leven. Met een verpulverd gezicht of verbrijzelde schedel vreesden veel van de overlevers dat ze nooit nog de levenslust van vroeger terug zouden vinden. Anna Coleman Ladd bleef niet doof voor de noodkreten en, voorzien van een stevig stukje artistiek talent, startte ze een bijzondere afdeling van het Rode Kruis. De ‘Studio voor Portretmaskers’ werd geopend en vormde de laatste hoop voor heel wat verminkte soldaten.
Hoewel Anna Coleman Ladd een regelrechte Amerikaanse was, volgde ze het gros van haar opleidingen in Europa. Met artistieke studies in zowel Parijs als Rome wilde ze zich verfijnen in de wondere wereld van het beeldhouwwerk. Toen de Eerste Wereldoorlog volop het Europese continent in zijn grip had, was Anna Coleman Ladd een getrouwde vrouw die zich in Amerika had gevestigd. Ze kon ervoor hebben gekozen doof te blijven voor de noodkreten van de soldaten aan het front maar besloot dat net niet te doen. Samen met haar echtgenoot vertrok ze in 1917 richting Parijs en dit met een duidelijke missie.
Van een creatief bestaan naar een leven bij de loopgraven
Anna had haar zaakjes compleet op orde. Ze had talent als kunstenaar en ook haar echtgenoot die een stevig salaris richting huiswaarts bracht. Toen ze voor het eerst de beelden zag van soldaten, die met een compleet verpulverd gezicht het slagveld in Europa verlieten, kon ze niet machteloos blijven toekijken. Ze besloot haar artistieke vaardigheden in te zetten, niet om te exposeren in een of andere galerij maar om zich aan te sluiten bij het Rode Kruis. In een poging de getroffen en verminkte soldaten een enigszins normaal leven te kunnen geven, begon ze met het maken van gezichtsprotheses.
Ongewild werd Anna Coleman Ladd op die manier de allereerste ooit die gezichtsprotheses begon te maken. Ze had geen enkele medische achtergrond en haar eerste exemplaren waren niet meer dan wat stukken gips op een metalen plaat maar toch werd ze zo al snel de reddende engel van duizenden soldaten. Voor haar nooit aflatende inzet voor de veteranen werd de kunstenares later bekroond met de hoogst mogelijke Franse onderscheiding, de Croix d’Honneur. Zelf lag ze er niet wakker van maar bleef ze verder werken aan het maken van gezichtsprotheses voor zij die in de oorlog terecht waren gekomen. De kunst van het reconstrueren van misvormde delen van het gezicht, kreeg later de naam Anaplastologie waarmee Anna Coleman Ladd meteen eer werd aangedaan.
In 1936 verhuisde ze, samen met haar echtgenoot terug naar Amerika. Van mening dat haar werk in Europa afgelopen was, wilde ze de rest van haar tijd spenderen in haar geboorteland. De reddende engel van duizenden frontsoldaten overleed in 1939 maar maakt nog steeds deel uit van het militaire erfgoed dat Europa rijk is.
