Maillé was geen veldslag, het was een straf

In tijden van oorlog zijn er geen winnaars, er zijn alleen maar verliezers. Het is een spreuk die we misschien net allemaal te weinig oprakelen wanneer we de spanningen overal ter wereld bekijken. In conflicten, waar naties tegenover elkaar staan, zijn het vaak burgers die aan de verliezende kant van het verhaal terecht komen. Ongeacht welke kant ze al dan niet kiezen, onschuldige mensen zijn een gedroomd doelwit wanneer een verhaal kracht moet worden bijgezet. Het was een techniek die vooral de Nazi’s, gedurende het terreurbewind, erg goed onder de knie hadden. Het verhaal van Oradour-sur-Glane is ondertussen wereldwijd bekend maar heel wat andere bloedbaden raakten in de vergeethoek. De gruwel van Maillé is er eentje van.

25 augustus 1944, de geallieerden zijn ondertussen al begonnen met het heroveren van Europa en de Nazi’s krijgen er flink van langs. Op alle flanken wordt gevochten en heel wat verzetshaarden worden geactiveerd om de bevrijding te bespoedigen. Ook in Maillé, een klein dorp met een 500-tal inwoners, wordt in de dagen voordien een daad van weerstand op poten gezet. Een treinverbinding, gretig gebruikt door de Duitsers om troepen en materiaal te verplaatsen, wordt gesaboteerd. Kort daarop volgt een raid van enkele geallieerde bommenwerpers die een wapenopslag nabij vernietigen. Op dat ogenblik weten de Duitse bezetters al dat de strijd gestreden is maar dat is buiten de barbaren van de SS gerekend. Een lokale divisie van de SS Panzertroepen, krijgt het bevel wraak te nemen. De SS, die zich doorheen de jaren een reputatie van regelrechte barbaren wist op te bouwen, laat zich dit geen twee keer zeggen en sluit die befaamde 25ste augustus alle wegen naar Maillé af. 

Niets of niemand werd gespaard

Wat volgt is een bloedbad van formaat. Het bataillon trekt door de straten, van huis tot huis en alles wat leeft wordt genadeloos afgeslacht. Mannen, vrouwen, kinderen en zelfs huisdieren, niets of niemand wordt gespaard. Ieder huis dat wordt ‘gereinigd’ wordt nadien in brand gestoken. Van de 60 huizen in het dorp, werden er 52 compleet vernield. Bij het terugtrekken van de troepen werden pamfletten ter plaatse achtergelaten met daarop de niet mis te verstane boodschap: dit is een straf voor wie terroristen steunt. De slachtpartij van de SS eindigde hier niet bij. Nadat ze het dorp hadden verlaten wisten ze dat heel wat mensen zich ondertussen hadden verscholen maar ook de Geallieerden waren onderweg. De Nazi’s trokken zich terug en vanop de bergflanken werd het dorp bestookt met artillerie, in een poging iedereen uit te roeien. 

Dat de SS’ers genadeloos tewerk gingen bleek uit latere verklaringen van overlevenden en vaststellingen van de bevrijders. Het lichaam van een 3 maanden oude baby werd gevonden met verschillende steken van een bajonet in het lichaam en een 89-jarige man werd doodgeslagen met de kolven van hun geweren. 124 onschuldige mensen lieten er die dag het leven.

Niet langer vergeten

In tegenstelling tot Oradour, raakte het verhaal van Maillé in de vergetelheid terecht. Oradour werd nooit meer opgebouwd en is vandaag de dag een herdenkingsplaats geworden. De overlevenden van Maillé bouwden hun dorp wel opnieuw op, waardoor er van het bloedbad geen spoor meer te zien was. Enkel 1 huis lieten ze ongemoeid, een stille getuige van de gruwel die er plaats had gevonden. In de jaren ‘80, toen een nieuwe autosnelweg werd aangelegd, besloot de regering om het verhaal van Maillé wel op de kaart te plaatsen. Een monument voor de slachtoffers werd opgetrokken en dat ene huis werd een soort van mini-museum.