De windtelefoon van Otsuchi is een rechtstreekse lijn met het hiernamaals

Bellen met het hiernamaals, de hoorn van de telefoon opnemen en kunnen spreken met geliefden die helaas veel te vroeg zijn moeten vertrekken. Het is iets waar heel wat mensen hunkerend naar uitkijken. Antwoorden vinden op overblijvende vragen om zo bepaalde zaken een plaats te kunnen geven. Helaas is het nog steeds pure fantasie, een symbolisch iets dat weinig tastbaar is. Of toch niet? Aan de rand van de kleine Japanse stad Otsuchi staat, in the middle of nowhere, een telefooncabine met daarin een oldskool telefoon. Wie het wil kan er de hoorn van de haak nemen en bellen met de geesten van hen die er niet meer zijn. 

2011 is een jaartal dat een plaats heeft weten te veroveren in de Japanse geschiedenisboeken. Een gigantische aardbeving trof het land, waarop een tsunami dood en verderf zaaide. Zowat iedereen ter wereld herinnert zich nog de beelden van de kerncentrale van Fukushima die, na de passage van de verwoestende zee, de lucht werd ingeblazen. Otsuchi, gelegen langs de kustlijn, werd door de tsunami niet gespaard. Meer dan 1000 mensen werden er gedood of raakten er vermist. Vrienden verdwenen, families werden uit elkaar gerukt en duizenden mensen bleven achter met tonnen verdriet en heel wat vragen. 

Vaak is stilte het beste antwoord

Itaru Sasaki, een 72-jarige tuinarchitect, verloor zelf in de ramp zijn neef. Gebroken door verdriet installeerde hij een oude telefooncel in zijn tuin. De telefoon zelf, helemaal niet aangesloten, kreeg de naam ‘Kaze no denwa’, de ‘windtelefoon’. Uren kon Itaru in de cabine zitten, de hoorn tegen zijn oren gedrukt, pratend tegen de geest van zijn neef. Hij was ervan overtuigd dat de wind zijn woorden tot bij de ziel van zijn neef zou brengen. Of de wind nu daadwerkelijk de rol van telecomoperator op zich nam was uiteindelijk van geen belang. Itaru kon zijn verdriet op die manier een plaats geven en in een schrijfboekje pende hij zijn gevoelens neer, terwijl hij aan het praten was. 

Een reporter kreeg lucht van de windtelefoon en plaatste een klein artikel in een lokale krant. In geen tijd werd het opgepikt door de nationale media en ondertussen brachten reeds meer dan 25000 mensen een bezoek aan de Kaze no denwa. Allemaal mensen die geliefden zijn kwijtgeraakt en die gebukt gaan onder het gewicht van verdriet. Itaru opende zijn tuin voor bezoekers en zorgt ervoor dat de windtelefoon er steeds netjes bij ligt, zodat mensen in alle rust nog dat laatste telefoontje kunnen plegen.