Op de body farm kweken we niet meteen witloof maar gaat het eerder om rottend vlees

Via TV-reeksen zoals Boer zkt Vrouw leerde Vlaanderen (en Nederland) het beroep van boer/landbouwer wat beter kennen. Het leven op de boerderij, de farm als we het wat hipper willen verwoorden, was voor heel wat mensen een totaal onbekende factor. Naast de landbouwindustrie van groenten en fruit, bestaat er ook een compleet andere tak. Geen melk of aardappelen maar eerder rottend vlees en menselijke schedels. Het is de industrie van de Body Farms.

Het concept van Body Farms is, zoals men zou kunnen verwachten, een Amerikaanse uitvinding. Om de ontbinding van het menselijk lichaam beter te begrijpen en vooral een stevige database te vormen voor ordehandhaving. Wie de finesses van rottend vlees begrijpt, kan ook veel gedetailleerder gaan bepalen wanneer, waar en hoe mensen hun laatste adem bliezen. 

In 1981 besloot William Bass, een antropoloog aan de universiteit van Knoxville, om de verschillende etappes van de menselijke ontbinding in kaart te gaan brengen. Hij vroeg (en kreeg) verschillende toelatingen om een menselijk lichaam in handen te geven van moeder natuur. Onderhevig aan de weerselementen zou Bass een duidelijk beeld krijgen van hoe een levenloos lichaam tot stof wordt herleid. De tijd dat het lichaam nodig had zou ook duidelijk opgevolgd kunnen worden.

We wachten niet op wat groeit maar op alles wat verdwijnt

Deze macabere interesse van de geleerde trok al snel de aandacht van de overheid. In moordzaken was het immers altijd een uitdaging om het tijdstip van de dood te ontrafelen. Vooral in zones zoals de Everglades, waar het warm en vochtig is of in Alaska, waar het nagenoeg permanent vriest kan het weer een aanzienlijke impact hebben op de ontbinding van een lichaam. Het project van Bass kreeg dan al snel meer vergunningen en vooral meer lichamen. Op verschillende tijdstippen, in verschillende omstandigheden worden menselijke resten open en bloot achter gelaten zodat men kan analyseren wat zaken zoals regen of vrieskou teweeg brengen.

Ondertussen beschikken de VSA over 7 dergelijke farms, waar men ondertussen zelfs de impact van wilde dieren op het lichaam gaat meten. Ook in andere delen van de wereld wordt het idee van Bass gekopieerd, waarvan de resultaten in wereldwijde databanken worden verzameld. 

Alle wetenschappelijke en criminologe insteken terzijde, moet het runnen van zo een farm wel één van de meest waanzinnige naamkaartjes ter wereld opleveren. “Bass, body collector”.