Enige tijd terug publiceerden de Franse krant La Voix du Nord, in samenwerking met de lokale afdeling van France3 (de nationale TV zender) een lijst met de meest bespookte plaatsen van Le Nord-Pas-de-Calais. Spookverhalen, zo zijn er wel wat in Frankrijk, een land dat deels gebaseerd is op sterke religieuze fundamenten en een fikse dosis bijgeloof MAAR wanneer dergelijke lijst wordt gelanceerd, dan wordt onze nieuwsgierigheid intensief geprikkeld. In de lijst stond veel wat we nagenoeg meteen konden klasseren als pure fantasie (verhalen van rondvliegende vorken en keukenkasten die een eigen leven leiden, zijn eerder geschikt voor paranormale liefhebbers en hebben niet zozeer een folkloristische waarde) maar eentje stak er met kop en schouders uit. Een verlaten ziekenhuis waarvan de omwonenden de stuipen op het lijf krijgen, verhalen van overspel en moord, dood en verderf en de gemeenten die niet weten wat ze ermee moeten aanvangen. Jawel, meer dan voldoende materiaal om het geheel te gaan uitspitten tot aan de bron.

Jean-luxembourg
Jean de Luxembourg – bron : BNF

We duiken de boeken (digitaal en papier, zoals we ze graag hebben) in om de geschiedenis in beeld te kunnen brengen en de oorsprong van het ziekenhuis dateert zowaar van het jaar 1466.
Jean de Luxembourg, heer van Haubourdin, beval de bouw van een ziekenhuis op zijn grondgebied, om de economische welvaart van de streek te onderstrepen. Het bouwen en hebben van een ziekenhuis was toen niet meer of minder dan het hebben van een superjacht in onze huidige maatschappij : iets waarmee welvaart en klasse getoond kan worden aan de buitenwereld. Het ziekenhuis blijft in zijn oorspronkelijke vorm bestaan tot in het jaar 1681, waarna het wordt heropgebouwd en blijft evolueren tot in het jaar 1878, waarna het zijn definitieve vorm krijgt. Met uitzondering van opfrissingswerken en de noodzakelijke technische upgrades, bleef het ziekenhuis zijn 1878-look behouden tot aan het bittere einde.

Deze riante geschiedenis verklaart deels al de waanzinnige verhalen van dood en verderf. Een ziekenhuis is doorheen de band al niet echt een plaats van plezier en vertier, maar met dergelijke levensloop heeft deze plaats niet alleen beide wereldoorlogen meegemaakt, maar ook verschillende revoluties, veldslagen en allerlei andere barbaarse evenementen die onze historie hebben gekleurd. In tijden waar verhalen en verslagen van generatie op generatie werden doorverteld, zonder echt geschreven documenten te gebruiken, hoeft het dan ook niet te verbazen dat hier en daar enigszins werd overdreven met het overbrengen van de geschiedenis.
Die overdracht verklaart natuurlijk niet waarom actuele info-sites over het paranormale (want jawel, ook die gaan we frequent raadplegen, kwestie van een zo breed mogelijk palet aan verhalen te hebben) EN omwoners van het ziekenhuis in kwestie nog steeds gewag maken van onverklaarbare geluiden die de gebouwen verlaten.

Het hoeft niet te verbazen dat hier en daar wat werd overdreven met het overbrengen van de geschiedenis.

Het vinden van het bewuste ziekenhuis is niet echt een uitdaging, de mainstream media zorgt voor voldoende aanwijzingen. Het ziekenhuis in raken blijkt echter een challenge van een ander niveau. Aanhoudende vandalenstreken hebben ervoor gezorgd dat dit ding beter is afgesloten dan de koffers van Fort Knox. Enige creativiteit en wat geschaafde knieën later wandelen we door gangen met een heuse retro-look. Hoewel een deel van het medisch materiaal, daar nog steeds aanwezig, wel duidelijk toont dat het ziekenhuis mee was met de tijd, hebben de muren nog een vleugje nostalgie om zich heen.

jean-luxembourg
Moderne machines, nog steeds aanwezig

Maar goed, uiteindelijk zijn we hier niet om de pracht van het verval te bewonderen, maar om te kijken in hoeverre hier bizarre geluiden, verschijningen of eender welke andere activiteiten vast te stellen zijn. Ik weet dat TV-programma’s, waar duchtig wordt gezocht naar spoken, graag uitpakken  met allerlei technologische hoogstandjes. Leuk om te zien maar op zich eigenlijk geen meerwaarde. De verklaringen die telkens werden genoteerd spreken van voorbijgangers en omwonenden die geluiden horen, die mensen horen dat zonder toestelletjes en andere fancy gimmicks dus zou dat eigenlijk ook door ons op die manier moeten kunnen worden vastgesteld.

Tot onze grote verbazing kunnen we inderdaad vreemde geluiden waarnemen. Iets wat lijkt op doffe voetstappen trekt onze aandacht en combineer dit met de omgeving en het feit dat de nacht reeds zijn intrede heeft gedaan et voila .. onze breinen gaan een eigen leven leiden.  We worden geconfronteerd met de kracht van de menselijke psyche. We zien niets, we horen enkel doffe geluiden maar sturen onze hersenen signalen naar het hart waardoor het bloed sneller gaat pompen. Waren de getuigenissen dan toch geen larie en apekool ?

Tot onze grote verbazing kunnen we inderdaad vreemde geluiden waarnemen.


We duwen de plotse opstoot van adrenaline terug en volgen het doffe geluid totdat we aan de buitenmuur van het gebouw komen.
Wat blijkt ? De doffe geluiden zijn geen voetstappen noch manifestaties van onzichtbare entiteiten … Het gebouw ligt pal naast een spoorweg EN een niet-onderhouden overweg. Telkens een auto de overweg kruist, zorgen de losliggende planken voor een doffe klank, een soort voortdurende herinnering aan de gemeente dat ze hun infrastructuur moeten onderhouden. Het zijn die geluiden die, als een eindeloze echo, telkens door de gebouwen van het ziekenhuis weerklinken. De echo is zo effectief, dat het geluid eveneens hoorbaar is voor wie aan de andere kant van het complex voorbij wandelt. Dit verklaart waarom voorbijgangers geluiden horen die diep vanuit het gebouw komen … case closed dus.

jean-luxembourg
Gebouwen in een lamentabele staat.

Genietend van een boys-night-out besluiten we om nog een laatste test uit te voeren, de gemediatiseerde “geest, ben je daar” test ! (ok, we bekennen dat we niet echt zin hadden om naar huis te gaan, in de wetenschap dat er een heuse tupperware-party op ons zat te wachten) In de wetenschap dat we de argumenten reeds hadden weerlegd, besloten we de test te vervolledigen met iets fris om te drinken. Nippend aan de fles stellen we de bekende vraag … om meteen en tot 3 keer toe reactie te krijgen.

We dachten eerst dat we gek werden, dit kon toch niet waar zijn ?? Maar na de 3de reactie manifesteerde de entiteit en het geluid zich. Een manifestatie niet zozeer in de vorm van een rookpluim of de schimmen van overleden personen … neen … een manifestatie in de vorm van een Mechelaar, die zonet door zijn baasje – zijnde de veiligheidsagent – werd losgelaten in de gebouwen.

Hoewel we de spookverhalen niet alleen hebben kunnen verklaren maar ook weerleggen, toont dergelijk verhaal aan hoe sterk het geloof en de kracht van het woord kan inwerken op het menselijk bewustzijn. De mens hoort iets en valt onmiddellijk terug op de verhalen van weleer, zonder echt stil te staan bij de potentiële rede die eraan gekoppeld kan worden. Op die manier blijven verhalen voort leven en zullen ze nog zorgen voor jaren vertier, verbazing en discussie op en rond de toog.

Op die manier blijven verhalen voort leven en zullen ze nog zorgen voor jaren vertier, verbazing en discussie op en rond de toog.

Tijdens onze verkenning konden we merken dat volledige delen van het ziekenhuis OF ingestort waren OF in een toestand waren die geen mensen meer konden verdragen. Er was geen enkel spookachtig-gevaar, eerder het gevaar van een complex dat op ieder moment kon instorten.
Het ziekenhuis is ondertussen gesloopt en heeft plaats gemaakt voor de fundamenten van een appartementsgebouw, maar de legendes van de geesten zullen voor immer aan de locatie gekluisterd blijven.

Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebook pagina (klik).