Niet ver van onze thuisbasis staat een deur. Niet zomaar een deur maar een, op eerste zicht, compleet versleten deur die niet meteen recent is. Meer nog, aan die deur is geen woning gekoppeld, alleen een afhellende betonplaat. Jarenlang heb ik mezelf moeten motiveren om NIET te gaan kijken wat die deur verbergt, maar vandaag heb ik moeten toegeven aan dit verlangen. De laarzen, helm en zaklamp .. die lagen per toeval in de auto.
Het is misschien en wat meer poëtische intro, want uiteindelijk is die deur ook niet meer dan dat .. een deur. De scharnieren zijn eruit, roest heeft ondertussen veel van de groene kleur reeds vervangen en de vorm van de deur doet wat denken aan iets wat mogelijk ooit heeft gediend om iets te beschermen. Het spreekt voor zich dat het ons aanspreekt, want na een zoektocht op het web vinden we niet meteen referenties naar wat het zou kunnen zijn.
Meer dan 70 jaar geleden was dit hoop, vandaag is het … een deur.
Een stevige trappenreeks brengt ons enkele meters onder de grond, waar ook meteen de laarzen hun nut bewijzen. Zoals het oude, ondergrondse installaties beaamt staat ook dit volledig onder water. Voorbij de eerste deur word ik meteen getroffen door een geval van mixed emotions. Een mengsel van euforie en meteen ook van teleurstelling.
Een tunnel brengt ons in een gedateerde schuilkelder, een kelder in prima staat. Volledig gevrijwaard van vandalisme en enkel ten onder gegaan aan water en het besef dat deze plaats nutteloos is geworden. Maar ook de ontgoocheling is groot, want ergens had ik het geheel wat impressionanter verwacht. Misschien zijn we dusdanig verwend met het grootse, dat we kleine verborgen parels zoals deze niet meer naar waarde kunnen schatten ?
Wat wel, zonder nuance, aanwezig was … was een enorm besef. Hier sta je dan, onder de grond, onder een parking in het rustige Wevelgem. Wekelijks wordt hier een markt georganiseerd waar mensen, naast hun inkopen, ook de laatste gossip uitwisselen en met uitzondering van een parkeerboete gebeurt hier niet echt iets sensationeels. Meer dan 70 jaar geleden was dit echter een plaats van levensbelang. Wanneer bommenwerpers over de streek vlogen, dan was deze plaats het verschil tussen leven en dood. Deze plaats zorgde ervoor dat je je kinderen nog kon zien opgroeien en zorgde voor een barrière tussen jezelf en de tonnen explosieven die uit de lucht kwamen.
Meer dan 70 jaar geleden was dit hoop, vandaag is het … een deur.
Foto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina. (klik)
