Ieder volwassen persoon denkt vaak, iet of wat weemoedig, terug aan de momenten uit zijn/haar kindertijd die gespendeerd werden in een pretpark. Vaak waren het DE momenten en dagen uit de vakantieperiodes waarnaar maandenlang werd uitgekeken, momenten die gelijk stonden aan heuse volksfeesten. Die pretparken konden ons dan ook keer op keer verbazen met attracties en technische hoogstandjes die ons adrenalineboosts bezorgden en onze ouders kopzorgen gaven. Maar 1 pretpark was anders. 1 pretpark was niet niet zoals de rest en gaf, zelfs toen wij nog piepjong waren, een indruk van gedateerd te zijn. Geen blitse attracties, geen roetsjbanen en geen tientallen restaurants. Neen … En toch kent zowat iedere West-Vlaming van mijn generatie en de generaties van voor ons dit pretpark. Het Dadipark heeft voor altijd een plaats in ons hart.
Het Dadipark, ooit gelegen in het pittoreske Dadipark, kende zijn oorsprong in 1950, onder impuls van de lokale parochie. Dadipark was toen reeds een populair bedevaartsoord en de parochie was van oordeel dat een groot speelplein voor de kinderen van de bedevaarders enkel maar zou bijdragen aan de bezoekersaantallen die Dadizele te verwerken kreeg.
Gaandeweg evolueerde het Dadipark naar een volledig zelfstandig pretpark, maar in tegenstelling tot de concurrerende oorden, zoals Bellewaerde en de toenmalige Meli, werd niet ingezet op blitse en mechanische attracties, maar eerder op manuele attracties en laagdrempelige activiteiten. Op die manier kon het Dadipark de toegangsprijzen erg laag houden, waardoor iedereen zich een dagje uit kon veroorloven.
Door de weldoordachte keuzes van attracties, zoals de beruchte “piratenbrug” – de langste hangbrug van Europa, bleef het Dadipark een populaire bestemming voor veel gezinnen, die hoofdzakelijk uit West-Vlaanderen en het noorden van Frankrijk afkomstig waren.
Helaas sloeg het noodlot toe in het jaar 2000. Een bezoeker raakte net niet zijn arm kwijt tijdens een voorval op de “nautic jets”, één van de weinige geautomatiseerde attracties. Het voorval zorgde voor een terugval in bezoekersaantallen, waardoor broodnodige updates uitbleven en het park in verval raakte. In 2002 werd dan uiteindelijk besloten het park definitief te sluiten.
Tot aan de volledige sloop in 2012 was het Dadipark een topbestemming voor Urbexers en Urban Artists wereldwijd, de natuur had het park volledig over genomen en dit stond garant voor enkele macabere beelden.
De volledig fotoreeks is terug te vinden op onze facebookpagina, een fotoreeks die voor ons een nogal dubbel gevoel heeft.
De kwaliteit van de foto’s is ronduit beschamend en hebben een erg hoog “what were you thinking” gehalte. Maar de foto’s doen ons eveneens terugdenken aan die zomerse momenten, toen we met een gigantische cola op onze pantoffels een trip met de gocarts aan het maken waren.
