Daybreak is het soort zombie-reeks dat je eigenlijk liever niet overleeft

Driewerf hoera! Met Daybreak brengt Netflix een eigen zombie-reeks op de markt, dat MOET wel goed zijn! Niet dus en ik sta al helemaal niet te trappelen om een 2de seizoen te bekijken.

Op papier leek het vast wel een goed idee en ik heb me ook aan de hand van de trailer laten overtuigen om de reeks op gang te trekken. Zombies zijn nu éénmaal cool en ergens, diep vanbinnen, hopen we allemaal dat de dag van een totale outbreak er ooit komt. Daybreak moest een frisse wind brengen in de wereld van de ondoden. Het gekende verhaal maar dan met een jonge cast die het einde der tijden op hun eigen manier gaan verwerken.

De realiteit is helaas dat ze het te hard proberen. Ze proberen te hard om de gritty vibe van The Walking Dead te absorberen maar slagen er helaas niet in. Ze doen hun uiterste best om de donkere humor van Zombieland te kopiëren maar raken niet verder dan een flauw afkooksel met pointless oneliners. Zelfs de permanente verwijzingen naar andere kaskrakers zoals Mad Max slagen er niet in om van Daybreak een binge-worthy titel te maken.

Als kers op de taart zijn er de permanente flashbacks en de pauzes waarin Josh, de hoofdrolspeler, zelf nog even de rol van moderator op zich neemt. Een ronduit irritante manier van werken die het erg moeilijk maakt om langer dan 10 minuten aandachtig te kijken.

Jawel, ook binnen het zombie-genre mag er met bepaalde creatieve uitspattingen worden gewerkt. Alleen is het resultaat hier iets geworden in het genre van Happy Days waar alle acteurs last hebben van een slechte adem.