The attack of the dead, want zelfs de dood krijgt een gemotiveerde Rus niet klein

Zombies, je hebt hun verhalen in ontelbare variaties. Ieder continent, iedere cultuur en iedere religie ter wereld heeft wel een eigen variatie op het verhaal van de ondoden. Meestal blijft het daarbij, verhalen zonder enige link met de realiteit maar heel erg soms worden die verhalen realiteit. In tijden van oorlog worden mensen geconfronteerd met de gruwel van de levenden maar wanneer je plots oog in oog staat met zombies … dan ren je voor je leven. We spreken natuurlijk niet van het soort zombies zoals ze in de Romero-verhalen voorkomen maar over een gebeurtenis die op een geheel eigen manier heeft bijgedragen aan het in stand houden van de vele bizarre legendes die de slagvelden verlieten.

7000 vs 900 – alles behalve gelijke kansen

Augustus 1915, de Duitsers staan klaar om met een overweldigende troepenmacht het Poolse fort van Osowiec over te nemen. Ter plaatse houden 500 Russische soldaten nog steeds stand, bijgestaan door 400 militieleden (boeren met rieken en toortsen). Het Duitse leger wil er snel komaf mee maken en veronderstellen dat ze, met hun meer dan 7000 soldaten en indrukwekkende artillerie, op alles samen een uur tijd de klus geklaard zullen hebben. Daarnaast beschikt het Keizerlijke Leger ook over hun meest gevreesde wapen: gas. 

Uren aan een stuk, geholpen door de wind die in de goede richting zat, wordt het dodelijke gas richting fort en verdedigingslinies gepompt. Wanneer het gas volledig in lucht is opgegaan, trekken de Duitse troepen vooruit. De velden voor hen liggen bezaaid met lijken. De Russen hadden immers geen gasmaskers (of enkel modellen die geen enkel nut hadden) en moesten zich behelpen met hemden die ze in urine hadden gedrenkt. In theorie waren ze totaal niet opgewassen tegen gruwelijke oorlogsvoering van de Duitsers.

De doden kwamen opnieuw tot leven

Terwijl de keizerlijke infanterie tussen de lijken wandelde, begonnen deze recht te kruipen. Russische soldaten, met gezichten aan flarden geschoten of weggevreten door het giftige gas, namen hun geweren vast en begonnen op de Duitse troepen te schieten. Een Russische officier kroop uit de modder recht en, terwijl hij stukjes van zijn eigen longen aan het ophoesten was, gaf hij het bevel om aan te vallen.

De Duitsers waren in totale paniek. Ze werden aangevallen door ondoden, door zombies en het gigantische leger vluchtte weg. De Russische zombies waren genadeloos en ze maaiden de vluchtende soldaten neer. Wie niet door Russische kogels werd geveld, kwam terecht in één van de ontelbare vallen die zelf hadden gelegd. De weinige Duitse overlevenden vertelden later hoe ze werden aangevallen door lijken, levende doden die onmogelijk te verdelgen waren. Deze veldslag ging de geschiedenis in als “The attack of the dead” en voor heel wat believers is dit nog steeds een van de momenten waarop werd bewezen dat zombies bestaan.

Een zelfmoordmissie avant-la-lettre

De realiteit, hoewel heroïsch en zelfs episch te noemen, is helaas niet zo fantastisch. De Russische troepen wisten dat het gas zou worden ingezet en wisten eveneens dat ze naar alle waarschijnlijkheid zouden sterven. De gezaghebber op dat ogenblik, de jonge luitenant Karpovich, besloot daarom om een erg gewaagde verrassingsaanval op poten te zetten. Met hun urine-doordrenkte shirts rond hun monden, graafden de soldaten zich in de modder. Zo leek het er niet alleen op dat ze dood waren, het vocht en de modder vormden ook een extra barrière voor het dodelijke gas. Dit alles deden ze, in de giftige wolken om zo aan het zicht onttrokken te zijn. De pijn die de soldaten op dat ogenblik moesten verbijten, moet onmenselijk zijn geweest. Hun huid smolt van hun beenderen, hun oogbollen waren aan het bloeden en ze voelden gewoon hoe hun longen aan het ontbinden waren. Toch slaagden ze in hun opzet en van de 900 mensen die oorspronkelijk nog in het fort zaten, haalden er slechts 5 het einde van de dag. Die 5 stierven diezelfde week nog aan de gevolgen van het gas.