Toen Barnes Cemetery werd gesloten, kwam het volledig tot leven
Kerkhoven hebben ons altijd al aangetrokken. Ze stralen een vorm van macabere rust uit, rust die nergens anders te vinden is. Wanneer het kerkhof dan nog eens verlaten is, dan is het helemaal out of this world. Maak kennis met het Barnes Cemetery, waar het na sluiting pas volledig te leven kwam.
Londen kende te midden de 19de eeuw een heuse bevolkingsexplosie. Iedereen die het wilde maken, trok richting Engelse hoofdstad in de hoop er een beter leven te vinden. Met de toename van bewoners kwam ook een toename van het aantal sterfgevallen. Die toename zorgde ervoor dat begraafplaatsen rond de kerken één per één werden gesloten. Er was geen plaats meer en de, soms bizarre manieren om mensen naar hun laatste rustplaats te brengen, bracht heel wat andere hinder met zich mee. Het verbod, dat door de regering in 1852 werd uitgeroepen, werd door de mensen van de Saint-Barnes parochie op een geniale manier omzeild. De kerk verkocht de grond voor een symbolisch bedrag aan de diaken, die het dan weer gratis ter beschikking stelde. De grond werd een stukje privé-eigendom waardoor het verbod niet meer van toepassing was. In 1855 werden dan ook opnieuw begrafenissen geregeld.
De wereld rond het kerkhof bleef maar groeien en dus was er nood aan expansie. De vernuftige zet, waarmee het kerkhof open kon blijven, keerde plots als een boemerang terug. Wanneer een vraag tot uitbreiding werd ingediend, werd die al even snel geweigerd. Het Barnes Cemetery was gedoemd te verdwijnen. De parochie deed al het mogelijke om iedereen nog een laatste rustplaats te kunnen aanbieden, maar in 1954 viel het doek definitief en werd het kerkhof aan zijn lot overgelaten.
De dood en het leven, hand in hand
In 1980 werd besloten om de plaats aan een soort van makeover te onderwerpen. Barnes Cemetery was in de verlopen decennia uitgegroeid tot een gigantisch stort, overwoekerd met onkruid. Al snel bleek echter dat het een onbegonnen werk was om de plaats te gaan opkuisen. Met grafstenen die bijna op elkaar lagen, kon je niet meteen gaan snoeien of het gras gaan afrijden. Het district deed dan ook het enige wat ze nog konden doen: ze riepen Barnes Cemetery uit tot een natuurreservaat.
De natuur deed ondertussen zijn werk. De mensen van de gemeente onderhouden enkel het wandelpad dat doorheen het kerkhof loopt maar voor de rest zijn de planten en dieren er baas. Doorheen de jaren ontstond er een bizarre harmonie tussen de natuur en de grafstenen en soms lijkt het wel alsof het leven en de dood er hand in hand wandelen.
Zelf bezoeken? Barnes Cemetery is vrij toegankelijk, de coördinaten zijn hier terug te vinden. (klik)
