La petite ceinture, slachtoffer van zijn eigen succes

Het was ooit de snelste manier om per trein Parijs te bezoeken maar raakte in de vergetelheid. Het verval werd ingezet maar zo ook de strijd om het behoud van die unieke plaats. La petite ceinture is alvast een must-see voor wie richting Parijs trekt. 

In een tijdperk dat het volk zich de luxe van een eigen voertuig niet kon veroorloven, was men aangewezen op alternatieve manieren om zich te verplaatsen. In een wereldstad als Parijs was het dan ook broodnodig om te investeren in een stevig openbaar vervoer, zonder dat het de binnenstad verstoorde. Ook had men nood aan een manier om grote hoeveelheden goederen binnen de stad te kunnen vervoeren, hoeveelheden die niet meer voor paard en kar mogelijk waren. Midden de 19de eeuw wordt dan ook gestart met de aanleg van een spoorlijn, in diepe geulen net naast de grote wegen. La petite ceinture, zoals het traject heet, loopt deels zichtbaar en deels door tunnels, ondergronds en wordt al snel onmisbaar voor het dagelijkse leven. In 1869 wordt de laatste verbinding gemaakt en is de spoorweg 32km lang.

Adieu trein, bienvenue metro

Het gigantische succes van de trein wordt meteen ook zijn ondergang. In het jaar 1900 maken meer dan 30 miljoen mensen gebruik van de treinverbinding om zich op en rond Parijs te verplaatsen. De ingenieurs van de stad beginnen dan ook na te denken over methodes om die mensen niet alleen rond de stad maar ook in de stad te kunnen brengen. 

In 1934 zorgen de verschillende metrolijnen in Parijs voor de oplossing. Iedereen kan bijna overal terecht via de metro en het netwerk wordt verder uitgebouwd. La petite ceinture verliest zijn waarde en passagiers zijn er niet meer welkom. Tot 1960 worden er nog goederen vervoerd maar ondertussen zijn vrachtwagens de norm geworden. La petite ceinture sluit en raakt in verval.

Een oase te midden de chaos van beton

Lange tijd was la petite ceinture verboden terrein, waardoor de natuur er haar gang kon gaan. Ook explorers, urban artists en cataphiles vonden er hun weg, ver weg van de bemoeizucht van de politie. Het was immers een publiek geheim dat er in die tunnels verborgen toegangen te vinden waren, toegangen die je naar het verboden deel van de catacombes brachten.

In 2007 besloot het stadsbestuur de zaken opnieuw in handen te nemen. La petite ceinture was een stuk geschiedenis dat zich ondertussen in een absoluut belabberde staat bevond. Het volledige traject werd afgesloten en renovatiewerken werden gestart. Er werd plaats voorzien om te wandelen, er werd plaats voorzien waar de natuur zich ongemoeid verder kon ontwikkelen en er werden complete stukken hermetisch afgesloten. Op dit ogenblik zijn enkele kilometers reeds open voor het publiek en wordt met man en macht gewerkt aan de opwaardering van nog enkele stroken.

Weg mensen, weg problemen

De plaatsen waar bezoekers dan weer niet welkom zijn, vormen een visueel spektakel zonder gelijke. Het is moeilijk te geloven dat je er te midden Parijs staat en het duurt dan meestal ook een eindje alvorens het brein mee wil. Het oude spoor, dat er nog steeds ligt, is een permanente herinnering aan het stalen ros dat hier ooit reed.

Voor de avontuurlijke bezoeker, die zich al eens in het afgesloten deel zou wagen, is een fikse waarschuwing aan de orde. Parijs heeft een leger eigen veiligheidsagenten ingeschakeld, die continue het parcours op en af lopen. Wie betrapt wordt, mag zich verwachten aan een potige boete en die boete is voor buitenlanders meteen te betalen. 

Meer foto’s zijn terug te vinden op onze facebookpagina (klik)